Motif: Marzenie,
motif: Samotnik,
genre: Dramat romantyczny

Jest to być może jedna z ważniejszych czynności w ludzkim życiu: pozwala myśli zarzucać kotwicę w przeszłości (stąd melancholia), przyszłości (stąd wszelka nadzieja) lub jakimkolwiek ,,gdzie indziej" (źródło idealizmu) i dzięki temu pozwala przetrwać sytuacje nie do wytrzymania. Wiele znajdziemy marzeń zapisanych w literaturze, sporo też refleksji na temat samej czynności marzenia.

To przede wszystkim typ bohatera, który zrobił wyjątkową karierę w romantyzmie. Jednak zawsze pojawiali się bohaterowie, którzy z różnych powodów odrzucali świat jako niemający im nic do zaoferowania lub byli skazani na osamotnienie. Dawną odmianą samotnika jest pustelnik. Na ogół tacy bohaterowie różnią się od innych śmiertelników np. wysokimi standardami etycznymi, doświadczeniem życiowym lub głębią uczuć i przemyśleń (wiedzy). Samotnicy romantyczni są często naznaczeni piętnem jakiegoś grzechu, co wyłączało ich na zawsze spośród ludzi (piętno Kainowe).

Najważniejsi twórcy

A. Mickiewicz, Z. Krasiński, J. Słowacki, V. Hugo, A. de Musset, J. Goethe

Gatunek dramatu ukształtowany w epoce romantyzmu (ok. 1789-1848), w nawiązaniu do tradycji teatru szekspirowskiego, hiszpańskiego, opery oraz odmian melodramatu (dramy popularnej w sentymentalizmie). Charakteryzuje się odrzuceniem zasady trzech jedności (akcji, czasu, miejsca), luźną fabułą, kompozycją otwartą, łączeniem elementów przeciwstawnych (tragizmu z komizmem, wzniosłości z groteską, realizmu z fantastyką), podejmowaniem tematyki moralnej, religijnej, historiozoficznej, filozoficznej i politycznej. Akcja koncentruje się wokół przeżyć głównego bohatera, tzw. bohatera romantycznego, odznaczającego się indywidualizmem, buntowniczością, wyobcowaniem, brakiem pokory.
Często przybierał formę dramatu niescenicznego (nieprzystosowanego do wystawiania na scenie), czy też dramatu książkowego. W Polsce nazwa dotyczy szczególnie dramatów napisanych i publikowanych po powstaniu listopadowym.

• autor: Agnieszka Poniecka