Motyw: Kobieta

Przyśniła mi się zajękła kobieta,

Z odciętą ręką, wzrok jej zezem pada,

Krzywa, a twarz jej jak tynk muru blada.

Patrzałem na nią, a jak słońce ciepłe

Ożywia członki nocnym chłodem skrzepłe,

Wzrok mój jej język rozwiązał, jej ciało

Z wolna zagrzewał, prostował ją całą

I zarumieniał trupio blade lica,

Jak gdy miłości wzrok czuje dziewica.

Tak rozwiązany język dźwięcznie nucił,

Dziś bym ją słuchać z trudnością porzucił.

«Jestem» śpiewała: «ta syrena słodka,

Którą gdy żeglarz wędrujący spotka,

Staje wśród morza i nadstawia ucha,

Z taką rozkoszą mojej pieśni słucha!

Śpiew mój z pół drogi Ulissesa zwrócił,

Rzadki odchodzi, kto wszedł w progi moje,

Rzadki się trzeźwi, kogo ja upoję».

Jeszcze syrena ust swych nie zamknęła,

Gdy przy mnie święta niewiasta stanęła,

A pragnąc pierwszą zmieszać swą pogardą,

«Kto ta kobieta?» zapytała hardo.

Wirgili z cześcią w swym sercu poczętą

Podszedł i patrzał na niewiastę świętą.

A ta, gdy pierwszą za piersi schwyciła,

Darła jej szatę, jej brzuch mi odkryła,

Skąd do mnie buchnął taki swąd w tej chwili,

Aż się zbudziłem

Tym milsza Bogu moja dobra wdowa,

Że wśród zepsucia ślub swój wiernie chowa.

W dzikich sardyńskich górach, ile pomnę,

Niewiasty więcej wstydliwe i skromne

Niż tam, gdzie Nella łzy leje w żałobie.

Czegóż chcesz, bracie? Oto powiem tobie,

W duchu już widzę czas przyszły na ziemi,

Z którym obecna godzina się zleje,

Gdy z ambon gromić będą kaznodzieje,

Głośne z bezwstydnych strojów florentynki,

Co rade świecić piersiami nagiemi.

Kto Saracenki zmuszał lub Turczynki

Aż przez zakazy świeckie lub duchowne,

Ażeby stroje nosiły stosowne?

Gdyby bezwstydne zgadły wieszczym duchem,

Jaki gniew nieba ściąga ta rozpusta,

Już by do wycia otworzyły usta.

W godzinie, myślę, gdy Wenus płomienna

Ogniem miłości od wschodu przez chmurę

Pierwsze promienie rzucała na górę,

Przyśniła mi się cudna mara senna:

Niewiasta młoda idąca przez błonie,

Zbierała kwiaty, to wieńce z nich wiła,

A śpiewającą pieśnią tak mówiła:

«O! jeśli wiedzieć chce ciekawość czyja,

Kto jestem? powiedz, nazywam się Lia,

Że idąc, gdzie mię woń kwiatów owionie,

Wszędzie wyciągam moje białe ręce,

Aby je uszczknąć dla siebie na wieńce.

Chcąc się podobać przed zwierciadłem sobie,

Tu zbieram kwiaty i wieńce z nich robię;

Lecz moja siostra Rachela dzień cały

Siedzi i patrzy w zwierciadeł kryształy:

Ona swe piękne lubi widzieć oczy,

Ja pracę rąk mych, lubię strój uroczy;

Ją poglądanie, mnie czyn zadowolą».

Byłem rozkazem niewiasty wezwany,

A ona była tak piękna i święta,

Że ją sam o jej prosiłem rozkazy.

Więcej jak gwiazdy błyszczały jej oczy,

Z ust jej szły pełne słodyczy wyrazy,

Głos jej anielski, dźwięk mowy uroczy:

»Duszo na chlubę Mantui poczęta,

O! której sława przez tak długie lata

Trwa i trwać będzie aż do końca świata!

Wiedz, mój przyjaciel zabłąkał się nocą,

W strachu z pół drogi cofa kroki swoje;

Z wieści powziętych w niebie, ja się boję,

By za daleko nie zbłądził w pustkowie,

Abym za późno nie przyszła z pomocą.

Idź, śpiesz i twojej wymowy ozdobą,

Czym tylko możesz zbawić, całym sobą,

Dopomóż jemu, uspokój mnie w trwodze;

Jam Beatrycze, która, byś szedł, mówię.

Z miejsca, gdzie żądam powrócić, przychodzę,

Miłość aż tutaj przywiodła mnie rada,

Miłość te słowa w moje usta wkłada.

Przed moim Panem gdy stanę na niebie,

Nieraz mi przyjdzie chwalić za to ciebie«.

Dziś spłacim łzy sióstr, matek i wdów jęki,

Hej, baczność! cel i w łeb lub serce pal.

I puściły panieneczki jasną sieć,

jak paluszki ich tak wiotką i jak rtęć,

wyłowiły, zapłakały, ciemne oczy całowały

i głęboką w nich aż do dna śmierć.

Po morzu, gdzie ryby jak jaskry

pryskały w górę i w głąb,

na korabiu z koralów jasnych

panieneczki błękitne się śmiały,

na skrętach srebrnych trąb

loki lotne jak obłoki kołysały

na przejrzystych muszelkach rąk.