Tymczasem Bram wyładował wszystkie zapasy żywności i poukładał je na podłodze.
Oczy młodej dziewczyny zwróciły się ku leżącym na ziemi przedmiotom. A w jej oczach wyczytać było można głód! Całym swym
jestestwem ciągnęła do tych błogosławionych wiktuałów. W spojrzeniu
jej odbijało się całe piekło przebytych cierpień! Była głodna! Tęskniła za
jedzeniem, za jakimś pożywieniem ludzkim, które by nie było krwawiącym mięsem, ścierwem rzuconym wilkom! I oto był powód, dla którego
Bram zapuścił się tak daleko na południe, dlaczego tak brutalnie rzucił
się na Filipa, aby wyrwać mu zapasy żywności. Chciał je oddać tej
młodej dziewczynie!
Filip widział, jak powodowana ambicją kobiecą starała się ukryć
przed jego wzrokiem ową szaloną radość na widok rozpakowanego
przez Brama jedzenia. Gdyby jego tu nie było, na pewno dawno już
klęczałaby na podłodze obok Brama. Ale nie śmiała tego zrobić
w obecności obcego człowieka. A kiedy ich spojrzenia spotkały się,
młode dziewczę spłonęło rumieńcem. Trudno, nie mogła taić dłużej,
pusty żołądek dopominał się gwałtownie o swoje prawa. Ale co on sobie
o niej pomyśli? Że i ona zwariowała, jak Bram, że stała się niemal
bydlęciem.
Filip szybko podszedł do niej i kładąc jej rękę na ramieniu, spytał:
— Zjemy razem śniadanie, nieprawdaż?
Ładowanie