Czuł się szczęśliwy. Celia wiedziała już, że on ją kocha, nie mogła
w to wątpić. A z oczu jej czytał, że ufa mu. Zadowolony był prawie, że
ów straszny ryk wichury wyrwał ich w samą porę z tej ekstazy miłosnej,
w jaką zapadli. Teraz może przynajmniej śmiało spojrzeć jej w oczy: nie
nadużył zaufania, jakim go obdarzyła.
Tego długiego pocałunku, który złączył ich usta, Celia nie żałowała.
Czytał to z jej oczu. Ale po lekkim drżeniu jej ciała, po rumieńcu, który
okrasił jej twarzyczkę, domyślił się, że i ona myślała o tym samym, co on.
Gruba, złocista kosa spłynęła falą na piersi; w migocącym blasku
świeczek lśniły jej włosy, niby płynne złoto. Ujął je ostrożnie w dłonie
i przycisnął do ust.
— Kocham cię — szeptał. — Kocham.
Ładowanie