Motyw Tajemnica
w utworze Janulka, córka Fizdejki

A ja nie mam mózgu. Byłem tylko potworem: opierzonym beznogiem.

Naprawdę? A tamten drugi, czy też jest bubek taki jak ty?

Nie radzę próbować demaskowania go, można się przestraszyć.

A ja spróbuję.

Trup.

Także trup. Niezdrowe powietrze jest w tym zamku. Ja także jestem trup.

A więc jestem zupełna sierota.

Ja ci zastąpię wszystko.

No — dotknij go, moje dziecko. Raz w życiu zetknij się z ostatnią tajemnicą. Potem możesz zbydlęcieć do szczętu.

To straszne! Boję się okropnie pierwszy raz w życiu. Więcej boję się siebie niż tego wszystkiego. Jednak jest coś niepojętego. Ale ty nie znikniesz, mój śliczny bubeczku?

Nigdy, nigdy. Jestem twój na wieki.