Motyw Patriota
w utworze Wesele

z miastowymi to dziś krucho;

ino na wsi jesce dusa,

co się z fantazyją rusa.

Gdyby wam tak…

Nie powtórzyć; —

jakby kiedy co do czego,

myśmy — wi sie, nie od tego; —

ino kto by nos chcioł użyć —

kosy wissom nad boiskiem.

Toście zawdy mocny pyskiem.

Ino sie napatrzcie pięści,

niech no ino kaj–gdzie świsnę,

to słychać, jak w ziobrach chrzęści.

Jak z tym Żydem…!

Tego Zyda,

było, jak go huknę w pysk —

juzem myśloł, że sie stocył,

on sie tylko krwiom zamrocył,

a nie upod, bo był ścisk.

A to było przy wyborze,

w sali w tym sokolskim dworze,

po co sie bestyjo darła,

a to tak z całygo garła; —

było, jak go huknę w pysk,

myślołem juz, że sie stocył,

on sie ino krwiom zamrocył,

a nie upod, bo był ścisk.

Toście Ptaka wybierali?

A kiedy ptak, niechta leci.

Macie ta skrzydlate ptaki?

Ptok ptakowi nie jednaki,

człek człekowi nie dorówna,

dusa dusy zajrzy w oczy,

nie polezie orzeł w gówna —

pon jest taki, a ja taki;

jakby przyszło co do czego,

wisz pon, to my tu gotowi,

my som swoi, my som zdrowi.

Pokłońcie się byle komu,

poszukajcie króla Piasta.

Pon mi razy dwa nie powi,

bo jo orze grunt i basta.

Znom, co kruk, a co pędraki,

bo jo orze grunt i basta.

epigonów co zostało,

na stypie się weselili

wesołością, co przeklina;

w pijaństwie duszę zabili,

a nie mogli zabić serca.

Zostało serce, co woła,

spłakane u bram kościoła,

skrwawione u wrót świątyni

i jeszcze w męce okrutnej,

w czułej litości rozrzutnej

samo siebie wini.

Tam poza mną, jak stałam

przy skrzypaku — wysłuchałam:

mówili o Polsce chłopi

i mówili wcale rozsądnie i szczerze:

że tego, tamtego trzeba bić,

że się nie trzeba dać, że trzeba jakoś żyć,

że dłużej tak nie może trwać,

i, wie pan — jakoś temu wierzę,

że to było rozsądnie i szczerze.

Że jakby przyszło do czego…