Motyw Zwierzęta
w utworze Eneida

Jak gdy w kopiec ogromny skrzętnie piętrzą ziarna

Pamiętne zimy mrówki i pod dachy kładą —

Idzie czarny rój polem, przez trawy, gromadą,

Wąską ścieżką łup znoszą, zboże część rycerek

Na plecach z trudem dźwiga, inne wiążą szereg,

Karcą zwłokę — na ścieżkach wre wszystkich robota.

Dziwi ich gnuśność Teukrów niewymownie,

Iż w pole nie wychodzą na bój przed warownię,

Jeno obozu strzegą. — Turn z konia się sroży,

Bada szańce, dostępu szuka wśród bezdroży.

Jak pod pełną owczarnią pomruki złowieszcze

Wydaje wilk, u płotu wiatr znosząc i deszcze

Po północy; bezpieczne wśród matek jagnięta

Beczą — jego złość zasię zdejmuje zawzięta

Na ukryte, głód długo znoszony go nęka

I wściekłość, schnie krwi ciepłej pragnąca paszczęka

Tak w Rutulu, co mury i obóz w bliskości

Ogląda, wre gniew — twarde ból pali mu kości.

Nie wie, jak znaleźć dostęp, jak za szańców załom

Zwabić Teukrów na pole i wydrzeć ich wałom.

Kiedy dwa byki, czoła zniżywszy, na srogą

Kuszą walkę — pasterze cofają się z trwogą,

Zmilknie bydło przelękłe, jałowic gromada

Patrzy, kto władnąć będzie, za kim pójdą stada;

One wzajem raz po raz ranią się rogami

Nastawiając łby z mocą; obfita krew plami

Karki ich i łopatki; gaj echem grzmi gromkiem: —

Nie inaczej trojański wódz z Dauna potomkiem

Zewrą się puklerzami; szczęk bije pod chmury.