Motyw Ptak
w utworze Eneida

I reszta harpij mieszka, co z Fineja proga

Uciekły, dawne stoły rzucając bezładnie.

Brzydszego tworu bogów i zarazy nad nie

Groźniejszej dotąd fala nie wydała styska:

Twarz dziewic mają, wstrętne ślą kały z brzuszyska,

Szpony ich zakrzywione i od głodu stale

Zbladłe wargi.

Równie jastrząb, z wysokiej puściwszy się skały,

Gołębia pod skłębionych chmur dosięga wały

I rwąc szpony krzywymi, do uczty się bierze:

Z góry społem krew spada i wyrwane pierze.

Jak płowy orzeł w locie wysoko od ziemi

Unosi węża, szpony go dzierżąc mocnemi,

Zraniony gad odpiera zapęd napastniczy,

Łuskate skręca zwoje, łeb wznosi i syczy

Prężąc się w górę; orzeł dziób krzywy w potworze

Zatapia, a wraz skrzydły powietrzny szlak porze

Płowy orzeł, z przestworza różanego ptaki

Nadbrzeżne śledząc, krążył wokół czas niejaki

I pysznego łabędzia, nagle spadłszy z góry,

Nad falą porwał w locie krzywymi pazury.

Wzniośli wzrok Italczycy: wszystko ptactwo nagle

(Dziw wielki!), odwróciwszy lotnych skrzydeł żagle,

Zaciemniając piórami pogodne błękity,

Prze wroga gęstą chmurą — aż lękiem pobity

I utrudzon ciężarem, łup puścił bez zwłoki

Do rzeki, a sam pierzchnął szybko pod obłoki.

Szli rzędem, wysławiając króla:

Tak pod chmurą skłębioną śnieżyste łabędzie,

Gdy wracają z żerowisk i krzyk miecą w pędzie

Nad wzgórzami — grzmi rzeka i Azji w oddali

Bagnisko. — Nikt by nie rzekł, że hufiec spiżowy w bój wali

Rzędem, lecz że w powietrzu, bijąc w lotne pióra,

Ku wybrzeżom chrapliwych ptaków pędzi chmura.

Jak jaskółka, w obszerny dom wpadłszy bogacza,

Czarnymi skrzydły kręgi obrotne zatacza,

Zbierając żer dla piskląt, i raz w głąb się zagna

Krużganków gmachu pustych, raz nad grząskie bagna

Zaleci: