Motyw Małżeństwo
w utworze Eneida

Więc do Wenery ozwie się córka Saturna:

— «Zaiste, zysk to wielki i chwała dość górna

Dla ciebie i dla synka; dziw wielki urasta,

Że z dwóch bogów zdrad — jedna pobita niewiasta!

Wiedziałam, że cię straszył tych murów zrąb nagi

I miałaś w podejrzeniu gród wielkiej Kartagi.

Lecz dlaczegóż ze sobą spierać się niezgodnie?

Nie lepiej zawrzeć pokój i ślubne pochodnie

Zapalić? Wszak masz, czegoś całą duszą chciała:

Miłością płonie Dydo, szał w kościach jej pała.

Nad wspólnym tedy ludem rząd wspólny sprawujmy,

Fryskiemu małżonkowi niech służy bez ujmy,

Z posagiem zaś lud Tyrów dla ciebie przypadnie».

Jej — poznała wnet bowiem, że mówi to zdradnie,

Aby berło Italii wnieść w Libii krainy —

Tak zasię rzecze Wenus: «Kto mógłby, bez winy

Szaleństwa, przeczyć tobie lub parać się bojem,

Jeśli zechce Fortuna za słowem iść twojem.

Lecz nie wiem, czy los zdarzy, co w sercu stanowisz,

Czy w jeden gród Tyr z Troją zespolić chce Jowisz,

Lud wiązać krwi węzłami lub trwałych przymierzy?

Tyś żoną, tobie prośby próbować należy!

Idź — jam z tobą!» — Królewska odpowie Junona:

«Mój w tym mozół, ty sposób, w jaki się wykona

Bliska sprawa, zważ pilnie i przyjmij gotowy:

Jutro Enej z nieszczęsną Dydoną na łowy

Chcą udać się do gaju, kiedy pierwsze zorze

Wznieci Tytan i światła zapali w przestworze.

Nad nimi ciemną chmurę gradowej zamieci,

Gdy jazdę rozwinąwszy zagarną miot w sieci,

Stoczę z góry i grzmotem całe niebo wzruszę:

Pierzchną druhy i w nocnej znikną zawierusze;

Dydona i wódz Trojan do jednej jaskini

Schronią się. Ja tam będę — skoro się przyczyni

Twa wola, nierozdzielne małżeństwo ich złączy:

Tam ślub zawrą». — Nie przecząc, wnet poklask da rączy

Cyterejka i podstęp uśmiechem pochwali.