- Bohaterstwo: 1
- Chłop: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
- Choroba: 1
- Chrystus: 1 2
- Cierpienie: 1 2 3
- Dar: 1
- Droga: 1 2
- Gwiazda: 1
- Kara: 1
- Kobieta: 1
- Krew: 1
- Księżyc: 1 2 3 4
- Los: 1 2
- Mężczyzna: 1
- Miasto: 1 2
- Miłość: 1 2
- Modlitwa: 1
- Morderstwo: 1
- Niebo: 1
- Noc: 1
- Pan: 1 2
- Poeta: 1 2
- Praca: 1
- Seks: 1
- Serce: 1
- Słowo: 1
- Szlachcic: 1 2 3 4
- Taniec: 1 2 3
- Walka klas: 1 2 3 4 5 6 7
- Wesele: 1
- Zabawa: 1
- Zdrada: 1
- Ziemia: 1 2 3
Poprawiono błędy źródła np.: rozchuśtała -> rozhuśtała; korzuch -> kożuch; ak -> jak; chocaiż -> chociaż; miemiecku -> niemiecku.
Wprowadzono uwspółcześnienia w następującym zakresie:
Zmiany leksykalne, w tym ortograficzne np.: Jakób -> Jakub; Nazareth -> Nazaret; dwuch -> dwóch, brózdach > bruzdach, bombel > bąbel; szelinego > Szelinego, szelin > Szelin (należący do Szeli); hucuł > Hucuł („W kierpcach krasych szedł jak Hucuł”).
Pisownia łączna/rozdzielna, np: zbliska -> z bliska; poco -> po co; nima -> ni ma; sprosta > z prosta, z pod > spod;
Pisownia joty, np.: melancholji -> melancholii; djabeł -> diabeł; djament -> diament.
Fleksja, np.: każdem -> każdym; białem -> białym.
Interpunkcja została uwspółcześniona zgodnie z obowiązującymi zasadami.
Formy nieuwspółcześnione ze względu na pozycję rymową: koziem -> czarnoziem;
je -> rewjęm; makiem -> takiem
W utworze pozostawiono bez objaśnienia konstrukcje gramatyczne z ruchomą końcówką czasownika. Stosowane były przez autora, aby oddać naturalność chłopskiego języka mówionego.
Bruno JasieńskiSłowo o Jakubie Szeli
Przedmowa
1Właściwy każdej historiozofii kult bohaterów (wszystko jedno, czy bohaterem tym będzie jednostka czy też zbiorowość), naświetlony klasową koncepcją dziejów, ujawnia gruntowne zmiany w inwentarzu swych posągów: walą się w gruzy piedestały wzniesione przez historiozofię narodową, wyrastają na ich miejscu inne.
2W historii Polski, pojętej jako historia chłopstwa polskiego, przesuwają się perspektywy z wersalska strzyżonych[1] alei historii oficjalnej, odsłaniając na swych skrzyżowaniach nowy postument bohaterski, który na tle poprzednim wydawał się zwykłym, urągającym symetrii pejzażu, kamieniem przydrożnym.
3Jest nim pierwszy świadomy bojownik interesów chłopstwa — Jakub Szela.
4Niewątpliwie walka chłopstwa polskiego o wyzwolenie spod jarzma pańszczyzny nie rozpoczęła się od Szeli i nie on ją pierwszy rozpętał. Podczas jednak gdy prekursorzy jego w tej walce — w rodzaju Chmielnickiego[2] lub Kostki-Napierskiego[3] — rekrutujący się zawsze z zawiedzionych w swych nadziejach awanturników szlacheckich — posługiwali się zgarbionymi barami idei chłopskiej jako stopniem jedynie do swych osobistych ambicji tronowych, Szela jest pierwszym i jedynym w dziejach chłopstwa naszego świadomym reprezentantem idei klasowej, wyrosłym z łona samego ludu.
5Historia oficjalna, grupując w sposób odpowiadający jej koncepcji narodowej pewne fakty dotyczące Szeli i konsekwentnie przemilczając inne, ulepiła z tego materiału odrażającą postać chłopa-prowokatora, konfidenta rządu zaborczego, zdrajcy interesów narodowych, zawsze niewspółmiernych i częstokroć sprzecznych z interesem klas upośledzonych.
6Nie myśląc wcale przeciwstawiać się tej konsekwentnej w ramach swych zamierzeń koncepcji negatywnej, usiłowałem stworzyć sobie inny obraz Szeli — drogą bądź grupowania tych samych faktów historycznych po linii interesu klasowego chłopstwa bądź też drogą czerpania nowych faktów ze źródeł dotychczas przemilczanych.
7Źródłami tymi są przede wszystkim wszelkiego rodzaju pamiętniki i zapiski ludzi epoce Szeli współczesnych.
8Jeden z potomków wymordowanej w roku 1848 rodziny szlacheckiej, którego trudno tym samym posądzić o stronniczość w tendencyjnym idealizowaniu postaci chłopskiego prowodyra, Ludwik Dębicki[4] we wspomnieniach swych z owych czasów w ten sposób charakteryzuje Szelę na podstawie zebranych przez się opowiadań świadków naocznych:
„(…) Nie był to ich zdaniem pospolity zbrodniarz, nie działał jak inni w stanie opiłym, z wściekłością dzikiego zwierza. Trzeźwy i spokojny, miał na ustach słowa Pisma Św.; gdy mordował i pastwił się nad swoimi ofiarami, wtedy jeszcze występował jako moralista i mściciel. Zdawał się być mistykiem i sekciarzem w siermiędze (…).
Po dokonanych mordach miał ten herszt rzezi przemowę do dwóch wdów po Stanisławie i Nikodemie Boguszach, z domu Stojowskich, którym wymordował także synów. Przemawiał jako wybawca od tyranów, jako wykonawca rozkazów nie tylko cesarza, lecz Pana Boga (…). Imię Szeli było hasłem w całej okolicy Brzostku, Pilzna i Jasła…”[5].
9Zarysowująca się z tych słów postać dyktatora chłopskiego odbiega w znacznej mierze od jego portretu naszkicowanego przez historię oficjalną na użytek podręczników szkolnych i pobudza do rewizji pewnych faktów historycznych.
10Historia oficjalna stwierdza, że w okresie wyprzedzającym rzeź galicyjską o lat z górą piętnaście Szela był już popularnym w okolicy orędownikiem i doradcą chłopstwa, reprezentantem i delegatem swej wsi w pertraktacjach z dworem. W roku 1832, aby dowiedzieć się, co chłopi winni płacić dworowi, a co nie, idzie pieszo do Lwowa, do samego namiestnika, co po powrocie odpokutowuje dwumiesięcznym aresztem. W rok jeszcze niespełna przed rzezią organizuje deputację chłopstwa okolicznego do cesarza, do Wiednia, celem ostatecznego wyświetlenia u źródła sprawy ciężarów pańszczyźnianych, na co obkłada wieś samorzutnym podatkiem po dwa cwancygiery[6] od chaty.
11Historia oficjalna przyznaje dalej, że hasło do rzezi rzucił Szela na skutek wyraźnej obietnicy, danej mu imieniem cesarza przez starostę tarnowskiego, Breinla[7]. Z chwilą rozprawienia się z panami chłopi otrzymać mieli na własność uprawianą przez nich ziemię i zostać zwolnieni raz na zawsze od przymusu pańszczyzny. Po trzydniowej jednak rzezi, na skutek interwencji u dworu opanowanej popłochem szlachty, cesarz, zapominając o swej poprzedniej obietnicy, wydaje dekret nakazujący chłopom powrót na pańszczyznę. O dalszych losach tego dekretu historia oficjalna milczy, ograniczając się do stwierdzenia faktu aresztowania Szeli i odstawienia go do Tarnowa oraz późniejszego zesłania go na Bukowinę. Zarówno sam fakt aresztowania, jak i późniejsze zesłanie przedstawione tu zostały jako rodzaj umówionej komedii, zainscenizowanej przez starostę Breinla celem uspokojenia wzburzonej szlachty oraz łatwiejszego wynagrodzenia Szeli przez władze austriackie. W nagrodę za wyrządzoną przysługę cesarz obdarowuje go w dożywocie kawałkiem gruntu na dalekiej Bukowinie.
12W oświetleniu niektórych źródeł ówczesnych cały ten drugi akt dramatu galicyjskiego przedstawia się nieco inaczej. I tu punktem kulminacyjnym jest fakt nadejścia niespodziewanego dekretu cesarskiego, nakazującego chłopom powrót na pańszczyznę. Towarzyszy mu jednak drugi fakt — przez historię oficjalną przemilczany — fakt odmówienia przez Szelę wykonania tego rozkazu. Przy odmowie Szeli stanęło murem całe chłopstwo okoliczne, na roboty nie wracając. Równało się to jawnemu buntowi przeciw woli cesarza, przez którego chłopstwo z Szelą na czele uważało się nie bez słuszności za oszukane. Ogromny autorytet Szeli, zwrócony raz przeciw władzy rządowej, stawał się dla niej na przyszłość elementem niebezpiecznym, precedensem do dalszych buntów i nieposłuszeństw. Dlatego na rozkaz tegoż samego starosty Breinla Szela został aresztowany i odstawiony do Tarnowa, w następstwie zaś zesłany na dożywotnie osiedlenie na Bukowinę, gdzie „na osłodę” wydzielono oszukanemu dyktatorowi chłopskiemu kawałek gruntu do uprawy.
13Z takiego ugrupowania faktów o łatwo stwierdzalnej autentyczności historycznej wynika, że w obliczu interesu klasowego Szela nie był bynajmniej sprzedawczykiem, działającym w imię korzyści osobistych, lecz świadomym i bezinteresownym obrońcą sprawy chłopskiej, głuchej na abstrakcyjną dla niej argumentację dobra ogólnonarodowego.
14BohaterstwoGdyby nawet Szela historyczny nie istniał, to w interesie o cały świat świadomości klasowej wzbogaconej kultury polskiej należałoby go wymyślić.
15Gdyby Szela istniejący nie był bohaterem, to i wówczas w imię męczeńskiej epopei krzywdy chłopskiej, należałoby go dźwignąć na wyżyny heroizmu.
16Tym bardziej skoro istniał i skoro posiada wszystkie cechy bohaterstwa, obowiązkiem naszym jest go ożywić.
17Niechaj i tym razem uczyni to poezja od wieków do tego powołana.
W białe noce, od rżysk
[8] i gumien
[9],
porośniętych i mchem, i mgłą,
20pozbierałem tę pieśń, jak umiem,
i przynoszę skrwawioną i złą.
Rozhuśtała już jesień tysiącem batut,
krzywe wierzby nad stawem w takt żabich gam.
Na ostatni fałszywy czerwienny atut
25dzisiaj w durnia ze śmiercią gram.
Może jutro już przejdzie traktor
po tych polach jak łaty płacht,
przyjdzie zmierzch — czarnobrody faktor
[10] —
weźmie ziemię w swój czarny pacht
[11].
30
kędy łan się pod sierpem kładł,
wstanie wielkie kamienne miasto,
nieprzejrzany, sześcienny sad.
I gdy znowu się noc rozgwiezdni
35w białej mszy księżycowych plam,
będą zwisać nad ścieżką jezdni
ciężkie jabłka łukowych lamp.
W białe noce, zza kęp ostrężnic
[13],
gdzie chowała się słońca rzyć
[14],
wychodziła ta pieśń na księżyc
godzinami po psiemu wyć.
Przykucała na polu, za kępą chwastów,
kołysała się, chwiała jak zwiędła nać.
Kiedy rankiem ją spłoszył pastuch,
45krople krwi było w bruzdach znać.
powaliła, przygniotła, kazała: służ!
i wyrwała mi język jak płony kąkol
,
a miast niego wetknęła mi nóż.
50Przyszła zimą skostniała, skomlała: milczę!
przypytała się: ogrzej! jęczała: krew!
A w zanadrzu urosła w żarłoczne wilczę,
nakarmiła się sercem, sięgnęła trzew.
SerceKiedyś wiosna otworzy naścieżaj
55pestki serc rozłupane przez pół,
zasiądziemy przy jednej wieczerzy,
będzie ziemia jak jeden stół.
Wstrzyma dzień ten swój pęd, co prze go,
gdy mu krzykną: nie zachodź! stań!
60Zniesie każdy, co ma najlepszego,
będzie świat cały — kartą dań.
Na ten dzień krasnolicy i gwarny,
zwiastowany przez grad i szkwał,
zasiądziemy, czerwony i czarny,
65zmywać barwy z sztandarów i z ciał.
PoetaNa ten dzień — pokłon jutru od dzisiaj —
trzepocącą się we krwi jak karp,
na glinianej przynoszę wam misie
tę złą pieśń — mój największy skarb!
1
70Tańcowała izba, stół,
cztery konie, piąty wół.
Tańcowały krowy z obór,
jak w tancerkach był niedobór.
75Jak ci bida, to się żeń!
Z końmi — wiadra, z ludźmi — konwie,
jeden Bóg ich z których stron wie.
Tańcowały skrzypce, bas,
biała droga w czarny las.
80Wyrzucała nogi-wierzby
na gościńcu, bo i gdzieżby?
Tańcowała izba, wieś
Jak ci bida — mam cię gdzieś!
Padał deszcz. Płakał deszcz.
85Umorusał szybki.
Zawodziły, labidziły
w ciasnej izbie skrzypki:
«A cóż ci to, Maryś, co ci,
że ci w oczkach się markoci,
90że ci jakoś oczki puchną,
co przemówisz z którą druhną?
A czy cię kto, Maryś, urzekł,
czy żałujesz swoich nóżek,
że nie tańczysz tak, jak drudzy?
95Przecie twój dziś ślub, nie cudzy».
Padał deszcz. Płakał deszcz.
Szumiał wiatr pod lasem.
Dziwował się krępy bas,
pomrukiwał basem:
100«A czyś ty, Maryna,
miała oczy w bielmach,
że ci się spodobał
ten smarzowski stelmach
[15]?
A gdzieś ty, Maryna,
105miała oczy, powiedz,
że ci się uwidział
A czy ci, Maryna,
a czy ci to warto?
110Pochował już żony trzy,
pochowa i czwartą.
Wdowiec — mruk, będzie tłukł,
o tym każdy parch wié
[17] Złakomiłaś ty się, Maryś,
115na ten zagon marchwi.
Maryna, Maryna,
czy ci to nie lubo,
że ci gram w taki kram,
że ci grram tak grrrubo».
120Padał deszcz. Płakał deszcz.
Kroplą kroplę starł wnet.
Podrygiwał, podmigiwał
usmarkany klarnet:
«Weź se, Maryś, czepek nasadź,
125jak nie chciałaś gęsi pasać,
jak nie chciałaś statków myć,
idźże zamąż, idźże, idź!
Taki baran, jaka owca
chciałaś wdowca, idź za wdowca.
130Taki ogier, jaka klacz
wprzódyś chciała, teraz płacz!
Przywiózł Szela wódki z miasta,
roków miałaś pół-piętnasta
[18].
Radził wujek, radził ksiądz:
135»Nie idź za mąż, jeszcześ brzdąc«.
Czemuś mu nie rzekła, Maryś:
»Idźże, Szela, dla mnie staryś.
Roków masz trzydzieści pięć,
innym pannom głowy kręć«.»
140Padał deszcz. Płakał deszcz.
W bruzdach lśnił jak lakier.
Tańcowała cała wieś
czapki strzech na bakier.
«Grajże, Josek, grajże, Berek!
145Naści wódki półkwaterek!
Naści wódki całą kwartę
na wesele, na to czwarte!
Idźże, Maryś, tańczyć, idźże!
Już mi dziś cię nikt nie wydrze,
150już nie ujdziesz, jakbyś w dno wrósł,
już nas związał księży powróz.
Stoją wierzby kole
[19] szczelin,
przyszły patrzeć na ślub Szelin
[20].
Idź je, Maryś, do dom prosić,
155jadła-picia będzie dosić
[21]».
jakiś zadać czar mi,
że się niczym już, jak tobą,
głód mój nie nakarmi.
160A musiałaś ty mi zadać
jakiś zdradny napój,
że mię pali, choć go stamtąd
nożem powydrapuj.
A musiałażeś ty, Maryś,
165we mnie wróść jak gałąź,
żem tak osłabł, jakbyś ze mnie
krew wyssała całąś.
Ani wyrwę cię już stamtąd,
choćbym trzewia rozciął.
170Udławiłem ja się tobą
jak zdradliwą ością.
Ani dom mi dom bez ciebie,
ani wieś mi — nie wieś,
jeno mi się w oczy popatrz
175i przez ramię przewieś.
Omotała mię całego
jakaś dziwna chorość,
że już czasem jak ta ziemia
chciałbym zbożem porość.
180Żebym czasem w byle sadzie
chciał być ulem pszczelim,
żeby we mnie pszczoły grały,
nie ten ból mój, Szelin.
Snadź
[23] dojrzało we mnie cosik,
aż z tej ciąży ścierpłem,
że jak snop się dzisiaj walę
pod twym słodkim sierpem.
Snadź ustało się to we mnie
jak najtęższy rosół.
190Weźże, Maryś, go pokosztuj,
jedną łzą go osól.
Oj, ustało coś się we mnie,
kutym, starym łotrze,
coś od soku z malin gęstsze
195i od miodu słodsze.
Zamuliła mnie jak kożuch
jakaś dziwna dobroć,
by się do niej twoim ustom
łatwiej było dobrać.
200Weźże mi się nad nią nachyl,
ile zechcesz — upij,
a tę resztę choć rozpryskaj
dla swawoli głupiej.
Jeno wprzód mi tej słodyczy
205miarką ust twych namierz
Żółty kłos mi z serca wyrósł,
ty go, głupia, złamiesz».
cztery noce, piąty dzień.
210Strumień wódki rowem pociekł,
zatańcował w gnieździe bociek.
Wyszedł księżyc, nie mógł wstać.
Jak żydowska lśnił się maca,
215wszystkie cienie poprzewracał.
Tłukł się niebem wszerz i wzdłuż,
nie mógł trafić ani rusz.
Po kościelnym dachu biegał,
wpadł na wieżę, rozbił zegar.
220Aż go w krzakach zgryźli psi.
Było wrzasku w całej wsi.
«A i głupiżeś ty, Szela, głupi!
A i herny
[24] z ciebie, Szela, mąż.
Pół jarmarkuś swojej Maryś skupił
[25],
teraz z bidą koniec z końcem wiąż.
A i gdzieś ty taki, Szela, rósł?
Za spojrzenie tych jej oczu piwnych
całe miasto byś jej do dom zwiózł.
230Choć jak jabłoń, choć jak jabłoń obrodź,
że cię garścią, że cię garścią rwią,
nie przemogła jeszcze nigdy dobroć
babiej chuci nie wybitej z krwią.
A i kiedyż ty się, Szela, dowiesz,
235jak nie widzisz, choć na oczyś zdrów,
po co chodzi twoja Maryś w owies
z smagłym Wickiem, co go masz do krów?
A i spytałbyś się tego siana
i tych snopków, co je zważył szron,
240ile razy z nich schodziła zgrzana
twoja Maryś cała w źdźbłach i on.»
Nie udało ci się, Szela,
245to kochanie ckliwe.
Na stodole wrota z kłodką.
Miękkie siano pachnie słodko.
Na stodole snopek mężyn
mięcej drga od pańskich sprężyn.
250
Seks«Weź mię, Wicuś, sobą przykryj.
Lepszy dzień od nocy przykrej.
Taka mdli mię straszna lubość,
jeno pójdź mię sobą ubość».
«Daj mi, Maryś, daj mi z bliska
255twoich piersi kretowiska.
Jak dwie skiby twoja kibić,
dajże mi się pługiem wskibić».
Czy to słońce zaszło chmurą,
jak za drzewo dzięcioł,
260że tę jasność ode słońca
taki czarny cień ciął?
Oj, nie obłok to, nie chmura
nagłym deszczem szumna,
to ci stoi Jakub Szela
265
Jak uderzył Szela raz,
przykląkł Wicuś, zgiął się w pas.
Jak uderzył Szela drugi
poszły nosem krwi dwie strugi.
270Jak uderzył w skroń, nad brwią,
przysiadł Wicuś, charknął krwią.
Jak uderzył czwarty z prosta,
upadł Wicuś, tak już został.
Otarł Szela krwawy farsz:
275«Ty mi, tłuku, do dom marsz!».
Zamknął w izbie na trzy spusty,
wyszedł w pola mdły i pusty.
Kończył dzwonić dzwon i pierzchł.
Wyszedł w pole siwy zmierzch.
280
mrok po polach garścią rzucał.
Wstał na niebie wąski sierp.
Jakeś głupi — teraz cierp!
Jak chowali przy niedzieli
285Szelinego Wicka,
żałowała ci go cała
ludność katolicka.
Cała ludność wychodziła
choć przed próg, na ganek,
290jeno Szelin nikt
[30] nie wyjrzał
z izby, zza firanek.
A i po co ci to było
miód kraść z cudzych uli?
Już cię teraz jedna ziemia
295do swych ust przytuli.
A i po co ci to było
służyć cudzym żonom?
Nie pomierzwiłby cię był tak
nawet sam ekonom.
300A i gdzież ta twoja Maryś,
co ją wziął tak smęt aż,
że nie wyszła dzisiaj nawet
odwieść cię na cmentarz.
Że se jedziesz sam jak palec,
305jakby jaki panic.
Zagubiłeś ty się, Wicuś,
zagubiłeś za nic.
2
Rozwichrzonych nad polem grzyw dym
kapie deszczu wymieniem koziem
[31].
Gorzki smak przypalonej krzywdy
ma brunatny twych grud czarnoziem.
ZiemiaOblepiły cię macki jemioł
,
kędy krztę twego soku znajdą.
Wykarmiłabyś wszystkich ich, Ziemio,
315swojej skiby razową pajdą.
Ale wagi bezsilnie drgają,
gdy pomiesza kto wiecznych miar cel.
Zawisł dwór — szklanooki pająk —
w pajęczynie twych pól i parcel.
320Roni ziemia łzy czarne ożyn,
płacze świerszczów lamentem zza grud.
Zamotały się w nitkach drożyn
wątłe muchy wieśniaczych zagród.
Przyjdzie sierp i po słomie zgrzytnie,
325trysłe soki się w ściernie zsoplą.
Zachłysnęły się kłosy żytnie
swego ziarna złocistą kroplą.
Znów na ściernisk łysiny płowe
wyłaź z pługiem i zagon kop z kim.
330Złoży snop umęczoną swą głowę
na ramieniu, na parcie
[32] chłopskim.
Latem ciało obiera męką,
parzy stóp natarczywy dotyk.
Pręży pole swą ranę miękką,
335drelowaną palcami motyk.
ZiemiaCisza łubin
otrząsa z łupin
i w jelitach cię, Ziemio, boli.
Nadwarzyło się w faskach
[33] chałupin
kwaśne mleko twej melancholii.
340
NocNocą w ludziach się wieczność spala.
Coś ich ciągnie w dalekość mglistą.
KsiężycNa księżycu siadł diabeł Srala,
spuszcza haczyk na nitce z glistą.
Cienka nić gdzieś głęboko wadzi,
345choć zębami ją chwyć i wypruj.
Każdy z nas w swego wnętrza kadzi
nosi śliskich, błyszczących ryb rój.
Księżyc gnojem od obór śmierdzi.
Drzemią konie, swój trakt zmierzywszy.
350Siwym lasem, zza krat haberdzi
[34],
wstaje świt, z każdym dniem nieżywszy.
Pełznie dzień z każdym dniem osłablej.
Prędkoż mrok znów i kres nasz bliskoż?
Na mieniącej się wędce diablej
355w męce skręca się serca piskorz
.
ni ma, jak pańszczyzna,
żyje sobie wesół,
drugim się nie przyzna.
360Oj ni ma to, ni ma,
a i weź mu zrób co,
zwozi zboże panu
ani dba o kupca.
U dworskiego chłopa
365krew w dziewuchach wrząca,
co napocznie dziedzic,
to dokończy rządca.
Chłopu Pan Bóg darzy,
370nie narzeka na nic
tatuś byli chamy,
syn co drugi — panicz.
Na przednówku w karczmie
375chłop jak piórko letki,
sam go nosi wiater.
Na przednówku w karczmie
Pan co z stołu nie zje,
380to zostawi dla psa.
Leci pies przez owies,
chłop go zmani: naści!
urznie psu ogona,
kapustę omaści.
385Latała, krzyczała
siwa gęś nad wodą:
«Nie zmawiajta się po karczmach,
idźta, chłopy, do dom!».
Trzepotał, klekotał
390kary kur na grzędzie:
«Nie zmawiajta wy się, chłopy,
nic z tego nie będzie!».
A ty wódko-ciotko,
pokuśnico czarcia.
395Nie namawiaj ty ich na złe
za tę miskę żarcia,
A wprzód ty się, wódko,
w pańskich kadziach zaśmierdź.
Jak ich zajdzie pan ekonom,
400pozabija na śmierć.
Nie słuchały chłopy
babiej rady zdrowej.
Mówił w karczmie kamienickiej
Kuba z Gorzejowy:
405«A i cóż ty, słonko,
jakoś nisko zwisasz?
Oj, zapomniał musi o nas
nasz wideński cysarz!
A czy zdjąć cię, słonko,
410czyli wesprzeć namżeć?
[38] Już nam widać wszystkim chłopom
przyjdzie teraz zamrzeć.
Ni o krzywdzie naszej
nikt mu nie opowie,
415chyba Jasny Pan Namiestnik
Pan Namiestnik lwowski
panom bardzo nie rad,
jeno myśli, jakby z chłopa
420zrzucić pański kierat.
Chłopskim żalom ucha
zawżdy jako żyw da,
niech się tylko zwie, że chłopom,
gdzie u pana krzywda.
425Jak mu skądsić wioska
pismo-skargę prześle,
zaraz czyta ją siedzący
na złocistym krześle.
Jeno teraz pocztą
430chłopskie listy giną.
Trzaby chłopa umyślnego
wysłać całą gminą.
Nazbierali krzywd my,
jak tych ziarn do siejby —
435Niech choć wyda taki befel
[39],
żeby chłopom lżej by».
Poskrobali chłopi brody.
Spadła cisza kroplą wody.
Kogo w drogę licho pcha
440za sto stajań
[40] i o ha!
Oj, niejeden marnie zmarł już,
z kim miał złość pan mandatariusz
[41].
Lepszy w izbie głodny wikt.
Była cisza. Nie wstał nikt.
445Jak się kubek ciszy przelał,
wstał spod ściany Jakub Szela.
Zwalił z ramion słowo-sąg.
Poszły pręgi w kręgi wkrąg,
«Cóż się, chłopcy, garbić w czworo?
450Coś żadnemu w świat niesporo.
Lepiej łajno ssij i pość,
Niż masz panu iść na złość.
Czas wziąć samym z obór klucze —
pańskie oko konia tłucze!
455Pod siekierą mrący las
w biegu w ziemię wrósł po pas.
Choć się w pocie pław jak karaś,
ale panu się nie naraź.
Z roku na rok zboże płodź:
460panu ziarno, chłopu — kłoć
[42].
Dość już chyłkiem błoń wypasam.
Nie chce żaden — pójdę ja sam!
Jedna droga ze wsi w świat,
nogi drogą ćmią od lat.»
465Wył w nim żal, że ręce gryzłby.
W czapce na brwi szedł do izby.
KsiężycAstrem w niebie księżyc kwitł.
Jak wychodził — był już świt.
DrogaOj, ty, drogo, nieschodzona, daleka!
470Oj, ty, drogo, nieschodzona, niebliska!
Cztery wierzby i olszyna-kaleka,
i na plecach ciężka nieba walizka.
A przez czyjeż gnasz ty pola, przez czyjeż,
że cię dziedzic ich rózgami nie zasiekł?
475A i wijesz ty się, drogo, i wijesz
jak litania robaczywych zdrowasiek.
Nad rzeczułką, cały w brzozach prócz wieży,
póki chłody brzozom liści nie potną,
klepie kościół kijankami pacierzy
480chłopską dolę, jak ta szmata wilgotną.
Ni wypłynąć jej, ni na dnie jej nie lec,
sinym ustom nie zamilknąć od gliny.
Czworgiem ramion macha wiatrak-topielec,
ciężkie nieba odgarniając mydliny.
485Oj, nie mówił do mnie, drogo, twój smęt nic,
anim pytał się, czy ciężar mój uznasz.
Białym krzyżem umęczonych cierpiętnic
położyłaś ty się, drogo, pod wóz nasz.
Jeszcze ciężej kamieniami go nałóż,
490niech mu koła własnym potem oleim!
Mdłymi łzami zieleniących się kałuż
patrzą bruzdy twoich ślepych kolein.
Już nam krzykiem nie wyśpiewać cię ustnym,
lepiej w ciszy twoim bólem frymarczmy
[43].
Pół-pijanym, ślepym dziadem odpustnym
[44]
wolno wleczesz się od karczmy do karczmy.
Słońce, lśniące się to ryńskim
[45], to szóstką
[46],
toczy wiater, pędziwiater, gonikąt.
Okłamałaś ty mię, drogo, oszustko!
500Nie prowadzisz ty, zwodnico, donikąd!
W mieście Lwowie szumnie, tłumnie,
więcej lamp jak ziaren w gumnie.
Z boków domy jak te cacka,
środkiem droga jak posadzka.
505
MiastoW mieście Lwowie, w białym mieście
w każdym domu okien dwieście,
w każdym oknie jasna pani,
szyta złotem suknia na niej.
W którą stronę okiem strzeli,
510każdy dom jak plaster pszczeli:
z góry płaski, z wierzchu gładki,
w środku izby jak szufladki.
W mieście Lwowie, ścieżką z mory,
chodzą pany jak indory,
515a dziedziczki jak te pawie
nie podnoszą nóżek prawie.
Z ulic naród płynie ciurkiem,
stoi żandarm z kurzym piórkiem,
którzy w takt nie chodzą też tu,
520takich bierze do aresztu.
W mieście Lwowie, z ziemi w górę,
rosną drzewa gniado-bure,
jak bocianów rząd przy drodze
stoją śpiąc na jednej nodze.
525Na nich liście jak ornament,
rośnie na nich kamień-diament,
popod
[47] każdym stoi strażnik —
urwać z nich — ani się waż nikt.
W mieście Lwowie księży wiele,
530stoi kościół przy kościele.
Po kościołach suma co dzień,
aż się pstrzy od złotych odzień.
człek biedniejszy wstępu ni ma.
535Jedzie państwo sznurem karet,
jak królowie do Nazaret.
Pod kościołem, nikiej
[48] na wsi,
siedzą dziady jeszcze łzawsi,
z szmat im żebro lśni na żebrze,
540każdy siedzi, każdy żebrze.
Komu bida — do nich należ.
Przejdzie pani — rzuci halerz
[49].
Przejdzie financ
[50], co się upasł —
komu areszt, komu ciupas
[51].
545W mieście Lwowie domy różne,
z wierzchu szklanne, w środku próżne,
spod nich wędlin całe mendle,
jak spod kloszów patrzą zwiędle.
Stoją ludzie ciency w pasie,
550każdy zajrzeć przez szkło pcha się,
każdy stoi, ślinę łyka,
aż mu szczurem skacze grdyka.
Tam, gdzie jadeł całe kopska,
555chodzi nocą nędza chłopska,
puka w cegłę, jaki ton da,
w pańskich szybach się przegląda.
Świtem-rankiem z wszystkich fabryk
buchnie zgiełk jak setek bab ryk,
560aż przez domy przejdzie mrowie
w białym mieście, w mieście Lwowie.
Dnie oskubują drzewa z liści,
bronią się liście, które krzepsze.
Dziwią się lwowscy kanceliści,
565co też ten chłopski upór przeprze.
Łatwiej przez ścianę kropli przesiąc,
niźli przed urząd wniść
[52] nie z datkiem.
Cóż to za chłop już trzeci miesiąc
kurz w kancelariach ściera zadkiem?
570Szczęście na głupich chlusta dzbankiem.
Nigdy nie zbadał, jak to jest, nikt.
Natknął się raz na chłopa rankiem
w dusznym urzędzie sam Namiestnik.
Trafisz mu na zły humor — biadać
[53]!
Trafisz na dobry — pewny sojusz.
Kazał Namiestnik chłopu siadać,
wszystko wysłuchał: jak i co już.
Długo coś prawił, jak w teatrze,
ręka na klapie, pasterz trzodom.
580«Wszystko — powiada — sam rozpatrzę.
Chybaj
[54] na pańskie nazad do dom».
Dowlókł się Szela kundlem do wrót,
stanął, na mury spojrzał: twierdza.
Daleka droga, dalszy powrót
585z centem jałmużny w torbie serca.
Jesień już idzie z chmurą niepogód,
wszystkich nas zmiecie smugami strzał.
Na szczycie wieży blaszany kogut,
trzy razy skrzydłem trzepocąc, piał.
590Pogniły zboża, zanim je skwar ściął,
i nocą wilki owyły stóg,
a deszcz spocony wilgotną garścią
mięsił i mięsił ciasto dróg.
Otrute słońca bułką z zakalcem
595zdychają zmierzchy pod lament wierzb.
Wychudłym drzewom kościste palce
osypał nocą wróbli świerzb.
Prędko się, serce, z śmiercią pojednasz,
na grzędach duszy wypielesz chwast.
600
nabija nocą gwoździe gwiazd.
kłębkiem skrwawionych ramion i nóg?
Z krwi naszej ciepłej okrągłe mace
605wypieka w niebie cadyk
[55]-bóg.
Rękom-gałęziom w pień drzewa stężej!
Z wiatrem w huśtawie po nocach trzeszcz!
Zmokłym kropidłem pociechy księżej
zboża nam w polach pognoił deszcz.
610
Inne, uczeńsze przyjmij i ziść!
Tylko ta chłopska zawszona boleść
z torbą po prośbie w świat musi iść.
615łbem tłuc o ziemię w pokorze psiej,
głębiej tę gruntu nieswoją połać,
zęby ścisnąwszy, oraj i siej.
Choć się od znoju tysiącem tęcz mień,
potem zapładniaj każdy jej kąt,
620cudzy ci na niej wyrośnie jęczmień,
obcy jak bękart nie wiedzieć skąd.
o tę — pokoleń toczy się targ.
Śpi, rozwaliła na słońce skiby
625tysiącem czarnych sromowych warg.
Darmo za chłopa dziedzic ją wydał.
Ciężko żyć dalej z jedną we dwóch
Trzy wskazujące paluchy wideł
wskazują pański, kosmiczny brzuch.
630U rządczyni atłas w skrzyni,
wyżej skrzyń — samodział
[57].
gdzieś się nam zapodział.
Oj, zapodział się, zapodział,
635jeno blisko gdzieści.
Siódmy tydzień z pańskich lochów
nie ma o nim wieści.
Jak przyleciał ode wschodu,
jak ten jasny sokół,
640kazał pan go bić kijami,
łańcuchami okuł.
Siedzi, siedzi, wiosny czeka.
Dzień już za dniem brzydszy.
Zupę z pomyj jadł na wilię
[58],
na święcone — wszy trzy.
W sadzie drzewa grube,
w bożym lesie grubsze.
Nie wypędzić życia z chłopa,
jak się przy nim uprze.
650Za stodołą, w owsie,
siedzi koń na jedli.
Wypuścili Szelę z lochu,
gdzieś go będą wiedli.
655«Później zbója stłamszę.
Wiedźcie mi go na Nowy Rok
do kościoła, na mszę.
Trzy dni jeść mu nie dać,
niech się zrobi bladszy,
660żeby był dla całej wioski
postrach, jak się patrzy».
To nie pomruk karczmy
opętanej polką,
Rozsadziło kościół ludem,
665jak gadzinę kolką.
Nawaliło ścisku,
ani wetknąć dłoń jak.
Aż zapachniał kościół nędzą
cierpką jak amoniak.
670Jak wwodzili Szelę
wejściem-frontem przednim,
zachybotał cały naród,
rozstąpił się przed nim.
Na trzy kroki wokół
675zmiótł mu przestrzeń wielką,
przygnieciony nagle ciszą
jak olbrzymią belką.
Stanął Szela w progu,
pchnął go Wicek-strażnik.
680Sine oko miał pod szmatą,
nie poznał go w twarz nikt.
Jak na Podniesienie
ksiądz niósł w górę kielich,
nie opuścił się na płyty,
685na zbutwiałą biel ich.
Jeno nad gromadą
sztywny stał jak fantom
i zadzwonił łańcuchami
w odgłos ministrantom.
690Jak go stójka na śmiech
boso wieść przez wieś miał,
ustawiła wieś mu szpaler,
nikt się jakoś nie śmiał.
Jeno z lasu zamieć
695wyszła z wiatrem na błoń,
tańcowali w dworskim sadzie,
przewrócili jabłoń.
A jak wieczór księżyc
wzszedł na niebie cichszem,
700zapaliła się obora
pode dworskim spichrzem.
Zasypało studnie,
znikąd wody nawieź,
Trzy dni sadza czarnym śniegiem
705z chmur pruszyła na wieś.
U dziedzica nos jak świeca,
koło nosa — krosta.
Nie pozwolił zgubić Szeli
tarnowski starosta.
710Nie chciał dziedzic słyszeć-wiedzieć,
dziś — choć łaski proście —
Czwórką koni zjechał traktem
Jak się witał, grzecznie pytał,
715przywiózł z miasta zakup.
«A czy jest też u was we wsi
taki Szela Jakub?
Pan Namiestnik, co ma ludu
jak ten kopiec mrówczy,
720kazał mu się nisko kłaniać
i zapytać: zdrów czy?».
Jak puścili Szelę z lochu
i przywiedli przedeń,
jakoś bardzo głową kręcił,
725a wspominał Wiedeń.
Cięgiem
[60] krzyczał po niemiecku
i po polsku cosik,
aż we dworze szyby drżały
jak te listki osik.
730Jak już wsiadał, jeszcze gadał,
wiatr zmiótł parę zgłosek
«Żeby mi tu temu chłopu
nie spadł z głowy włosek!
Bo wam dwór ten z ziemią zoram
735aż do samych pól den!».
I w kosmatą czapkę Szeli
kapnął srebrny gulden.
A i gdzież ty, Szela, chodzisz
raz na tydzień, raz na dwa?
740Czy na jarmark, hań, po odzież?
Czy po frykas? Czy po drwa?
Nie na targ po śliwki w occie,
jeno musi ważniej gdzieś,
kiedy w karczmie późno w noc cię
745czeka nieraz cała wieś.
Od Smarzowy do Tarnowa
jedna droga — tęcza.
Wrosła w mech ta ścieżka płowa,
coś nią chodził wtenczas.
750Do Tarnowa droga prosta.
Mówił Szeli Breinl-starosta
«Rok do roku — minus — plus —
chłopskim krzywdom prędko szlus
[61]».
Uradziło panów …nastu
755powyrzynać wszystkich nas tu.
Uzbierali prochu funt,
na cesarza knują bunt.
jak z nas tylko krew wysysasz?
760Siódmą skórę z nas byś kradł,
jenoś chłopom za pan brat.
Miast ich fochy
[62] władzą zmóc twą,
szerzysz po wsiach bałamuctwo,
wietrzysz belkę w każdem źdźble:
765tu im krzywda, tam im źle.
Co nam dzielić chłopską dań z kim?
Rządźmy Polskę rządem pańskim!
Który chłopom mąci w łbach,
tego drągiem po łbie — bach!».
770Mówi cesarz: «— Daj pchle grzędę!
Ja się z nimi bił nie będę.
Mają chłopy do nich złość,
jest ich na to po wsiach dość.
Dosić
[63] leli łez jak z rynien
Jażem krzywdom ich nie winien
[64].
Zrobią tak, by bunt ten ścichł,
panom fora
[65], ziemia — ich.
Z tobą chłopy idą rzeszą.
Tyś do Lwowa chodził pieszo.
780Tobie mówię: tak a tak,
Przyjdzie chwila — daj im znak.
W waszych rękach teraz los wasz.
Com ci mówił, dobrze rozważ:
Komu ziemia — komu grób.
785Co masz robić — idź i rób».
Powstał Szela, zbladł znienacka.
Mówił: «Rada — rzecz gromadzka.
Wieś odmierzy w garść jak w ćwierć
komu wola, komu śmierć».
790Idźże
[66], Szela, głowę skrobże.
Cożeś słyszał, rozważ dobrze.
Chodzą lasem wilcy trzej.
Myśl domyśleć w lesie lżej.
Nocą cień się chowa za pnie.
795Stoją w śniegu pnie jak w wapnie.
Trzeszczy las jak pokrak srok.
Ziemia — niebo — śnieg i krok.
3
Jak wstawało słońce — mak ten,
co na śniegu rozkwitł
800wyszedł Szela świtem-traktem
do sąsiedzkich wiosk — zwid.
Usiadł w polu buty przezuć,
uszedł dalej jeszcze.
Aż się spotkał z nim Pan Jezus
805na smarzowskiej ścieżce.
Jak go poznał Szela na dziw,
skłonił mu się po pas:
«A dokąd też Bóg prowadzi,
810To nie słowo miodem tchnie z ust,
jako flet z kapeli,
to skłaniając się, Pan Jezus
odpowiada Szeli:
«Mało-wiele drogim ubiegł,
[68] chociaż idę z bliska.
Odpowidzcież mi, Jakubie,
gdzie tu wieś Siedliska.
Tam, gdzie most się z rzeką mijał,
co pokryła kra ją,
820ponoś chłopy panów biją,
piłami ich krają.
Już mi w nóżkach drzazg jak os tkwi,
krwawi rana, gwóźdź gdzie,
a tam pono krwi po kostki
825w każdziuteńkiej bruździe.
Jedną drogę Bóg nam zdarzył,
co ją miedzą skracasz.
Powidzcież mi, gospodarzu,
czy tam zdążę na czas».
830To nie topól w niebo strzela,
to nie pohuk sowi —
Panu Jezusowi:
«Dobrze snadź, kto komu krzyw
[69] gdzie
wiedzą pańskie posły,
kiedy słuchy o ich krzywdzie
już do nieba doszły.
A i wielki musi wiater
z tego w niebie pnie gnie,
840kiej aż sam Pan Jezus światem
im na pomoc biegnie.
Nie biegałeś, jak się naszych
krzywd przelała kwarta!
Widać garnca pańskiej kaszy
845chłopska krew nie warta.
stąpaj pomalutku,
bo tu naszą krwią polana
każdziuteńka grudka.
850Nie ceniłeś ty krwi chłopskiej
za złamany szeląg!
Czemużeś się, Panie Jezu,
tak o pańską przeląkł?
Co się stać ma, to się stanie,
855przyszły raz te dnie choć!
Ale ty, Prześwięty Panie,
dziś tam lepiej nie chodź.
Po co ci to z chłopską nędzą
w twarz się spotkać twarzą?
860Dziś tam z krwi tej, co ją pędzą,
tęgie piwo warzą.
Nam ta swego raju nie raj
[70],
z łzyś go zlepił naszej!
Idźże lepiej je pozbieraj
865i na kubrak naszyj.
Białe rączkiś
[71] przykrył komżą,
nie splamiłś ich pracą.
Dzisiaj chłopcy takich wiążą,
tylko gdzie zobaczą.
870Wnet tu spełzną się jak glist rój,
skarżyć ci na kij mój.
Idźże, bramę dla nich przystrój
i w swój raj ich przyjmuj.
Lepiej gwiazdkę za nich zawieś,
875byś się o nich nie bał».
I zawrócił Szela na wieś,
a Jezus — do nieba.
Na rozstajnych drogach,
880namawiali się ze sobą
gorzejowscy chłopcy.
w zimie chodził boso,
siekierką się opasywał,
885podpierał się kosą.
Jak dojrzały izby
w polu samych brzdący,
podkasały kiecki-ściany
po śniegu lecący.
890Przegonił je wiatrak,
w dyrdy
[73] biegł przez odłóg,
ruszył w taniec opętaniec,
poszły wióry z podłóg.
Tańcowali cztery dni,
895ani więcej, ani mniej.
Tańcowali piątą noc,
runął dwór jak zgniły kloc.
Tańcowali rach-ciach-ciach
i po drogach, i po wsiach.
900Tańcowali, gdzie kto mógł.
Tryskał, pryskał śnieg spod nóg.
Szedł śnieg. Brał mróz.
Biegł zbieg. W mróz wrósł.
Z ust krew — as kier.
905Znad drew mgła skier.
Tańcowali w tył i wprost,
kto po lodzie, kto przez most.
Od Smarzowy aż do Siedlisk
poszły w tan gałęzie jedlisk.
910
milczkiem-boczkiem koło ścian.
Tańczył rządca, tańczył dziedzic,
żaden nie chciał w miejscu siedzieć.
Tańcowali ząb o ząb,
915z sieni oknem i na klomb.
Tańcowali z góry na dół,
coraz któryś w tańcu padał.
Tańcowali raz po raz
chłopska kosa, pański pas.
920Od ogródka do ogródka
ciekła rowem krew jak wódka.
Tańcowali — z panem pień.
Była noc jak biały dzień.
Gdzie kończyli taniec,
925cały dwór był na nic,
brali panów rankiem,
kładli ich przed gankiem.
jechał księżyc wierzchem,
930w srebrnych był sandałach,
siwy pod nim wałach.
Gdzie za dworem kępa,
zwalniał konia stępa.
Gdzie schlustała krew je,
935skręcał z pól — na rewję
[74].
O
Losj, ty, wolo
[75], rozchełstana, strzelista,
wolo wolna,
wolo polna!
940Potoczyłaś ty się, wolo, po polu,
po polepie śniegowej, w noc miałką
Rozmagałaś ty się z gręby
[76] na grębę,
w cichem polu grającem,
kiełbiem ozimin — zającem.
Zakręciłaś ty się bąkiem-furkotem,
spuszczonym wiatrem na złość ci
950ze szpagatu
[77] codzienności.
Rozszumiałaś ty się chlustem-rozpluskiem,
siwym roztopem z tych stron tu
aż na margines horyzontu.
955
Wyżej stert, co się w drodze nawiną,
polem za wąskiem, za pustem,
tańcem — łomotem — zapustem
lawiną!
960
w zamróz poważył cię lęk.
Głód twój w nas wzbierał jak bąbel —
965wezbrał i pękł!
Po zielonej komorze
tańczył ogień we dworze,
krzesał iskry obcasem,
pokrzykiwał «hop!» czasem.
970Co tknął piórkiem pułapu,
trzaskał pułap pół na pół.
Co nadłupał go tak tu,
przyśpiewywał do taktu:
«— Ta smarzowska gromada
975ratowniki nie lada —
ile razy już gasłem,
dogaszały mnie masłem.
A ci chłopcy siedliscy,
gaszą ogień aż piszczy,
980w rozskrzypieniu kół gorzkiem
wożą wodę półkoszkiem
[80]».
Dość chciał nam dopiec kopiec i wał,
Hulaj, gromada, wiatrom na schwał!
W polach odprzęgaj konie od landar,
985żaden nie pośmie
[81] bruździć
[82] ci żandarm!
Hulaj! Wychylaj głowy zza wnęk!
Byli — ubyli, jechał ich sęk!
Hola na pola orki się uczyć,
orać karbowym, rządcą nawłóczyć!
990Hejże! a nuże! hala! a haj!
Wozy z dobytkiem do zagród pchaj!
Klamki złociste do wsi poznoścież!
Rygle otwarte — ziemia na oścież!
995Czy to tam od wschodu, zmrok już zapadł?
Czy to kurze pierze sypie z chmur?
Zamajaczył trakt od czarnych kapot,
tupot kopyt i łopot piór.
To nie mrok wypełza z wrzosów wydem.
1000To nie w kojcu nieba lament psi.
To zstępuje traktem glid
[83] za glidem
wojsko cesarskie w dół ku wsi.
Nie mówiły drogi, skąd ich wiozły,
wierzbowymi pniami biegły w takt.
1005Ustawili we wsi gwery
[84] w kozły,
sztachetami rzędów spruli trakt.
Poleciała po wsi wieść jak sekret
odrąbaną łapą tłuc do bram:
«Przysłał cesarz z Wiednia dekret!
1010Dzielić, co dworskie! Ziemia — nam!».
Wyrwał się jeden, piórko — dębem,
papier w zanadrzu: co i jak.
Załomotał werblem w bęben, w bęben.
Posypała z bębna cisza-mak.
1015«My, Cesarz
na Lodomerii,
Król Austro-Węgrii — Bośni — Czech,
kazujemy chłopom przestać ferii,
wrócić na pańskie do dni trzech.
Kto się nie posłucha naszego pisma,
1020dwory zaprzepaści wsiom na żer,
wciągnąć mi go kapral zaraz w spis
[85] ma,
pójdzie w żołnierze, dźwigać gwer».
Długo jeszcze bębnił, drwem bił, dudnił,
długo jeszcze słowa na wiatr kładł.
1025A już po wsi cisza szła jak z studni,
ołowianą chmurą skryła świat.
Jak odeszło ze wsi wojsko —
— wszystko chłopcy ładni —
przepadł Szela nie wieść
[86] dokąd,
nie było go dwa dni.
Jeno w nocy, o północy,
nim zbudziła wieś cię,
ponoś gadał coś z drzewami
w kamienickim leśsie.
1035Jak na trzeci dzień powrócił,
zdziebko
[87] siwe brwi miał.
Tak się skoblem
[88] w sobie zaparł,
jakby wyolbrzymiał.
Na rozstaju, pod figurą,
1040tam, gdzie głów jak makiem,
krąg jak namiot czapką zamiótł,
mówił słowem takiem:
na nas ręką machaj!
1045Snadź już wieczna dola chłopa
cierpieć pański nahaj
[89].
Snadź ni Pan Bóg mu nie Pan Bóg,
ani cesarz — cesarz.
Nie obetrzeć chustką nieba
1050już tych naszych łez aż.
Wierzył chłop cesarskiej łasce,
wrósł weń świerkiem smęt ów,
wziął nas cesarz sprzedał panom
za trzydzieści centów.
1055Teraz siedzi, z szlachtą pije,
hań, na modrych Węgrzech.
Niech się kiedyś ciężką śmiercią
pomści na nim ten grzech.
Wyszła wieś z swem prawem stawać,
1060wyjdźże ty i stań z twem.
Sam ci cesarz ją podmawiał,
jak się pogryzł z państwem
[90].
Cztery dni się godził-zwodził,
piąty stanął na tem,
1065że tę zgodę w chłopskiej skórze
spiszą oba batem.
Teraz siedzą, wino cedzą,
nowe pakty knują.
Darmo czekać, by sie ktosić
[91]
naszej krzywdy ujął!
Dość nas łaska pańska źgła
[92]!
Nie oddamy ani źdźbła!
Wprzódy cała wioska spłoń!
Nasza pasza, nasza błoń
[93]!
1075Ubił cesarz z państwem targ:
pańskie jarzmo, chłopski kark.
Jakeś ubił — idź i rządź!
Łatwo kupić, trudniej wziąć!».
Był cham, giął łeb.
1080Dziś sam — cap cep!
Z rąk front. Chcesz? — Masz!
Nim odkwitła stokroć
na zielonej darni,
1085przyjechali zabrać Szelę
tarnowscy żandarmi.
Uciekała nocka
po zielonej łące,
jak wkładali mu na rączki
1090kajdanki dzwoniące.
Jak go prowadzili
wzdłuż tych czarnych sztachet,
wysypała cała wieś,
z płaczem za nim szła het.
1095Jak go prowadzili
pod ten biały kasztan,
zakapały z nieba gwiazdki,
toczyły się aż tam.
Jak go prowadzili
1100tamtą kładką giętką,
wyszły ryby na przerębel
łapać ludzi wędką.
W całej rzece wielki
narobiły ruch tem,
1105jak po lodzie jak te kundle
biegły za nim truchtem.
Jak go wiedli bagnem,
tym, co śmierci dar ma,
wyszli wilcy, zjedli w lesie
1110jednego żandarma.
A jak z nim mijali
ten uschnięty modrzew,
popędzały go żandarmy,
mówiły mu: «chodźże!».
1115
malowany dziadku,
pilnujże mi tego lasu,
daję ci go w spadku.
Pilnuj mi go, pilnuj,
1120jak jaworu powój,
Przyjdzie czas, że twych gałęzi
trza nam będzie znowuj.
Idźta, chłopcy, do dom,
nie trza stać markotnie.
1125Przyjdzie wiosna tylko patrzeć,
drzewom pąki potnie.
plewić chwast, rumianek.
1130pańską krwią rumiane.
Sieliśwa na cudzem,
ruń nam rosła smętna.
Będziem zbierać chleb na własnem,
każde ziarno — centnar.
1135
nie być z wami zgody!
Prędzej ogień przyjdzie latem
upić z studni wody.
Choćbyście zorały
1140trakt ten, gdzie mój dom stał,
czarnym kłosem na tej ziemi
wzrośnie na was pomsta.
Choćbyście mi na nim
zboże na pniu żęli,
1145nie zapomni wieś-gęsiarka
kołodzieja Szeli.
Darzyła się ruń nam,
wystraszył się los tem,
wyszedł w pole, za oborę,
1150chlusnął z wiadra postem.
Skończył się nasz zapust.
Dalej, pany, jedziem!
Zwiśnie chłop na szubienicy
popielcowym śledziem».
Bezpieczne płatności zapewniają:
