Motyw Pojedynek
w utworze Troilus i Kresyda

Jeśli śród waszych dzielnych wojowników

Jest mąż ceniący honor nad spoczynek,

Nad niebezpieczeństw trwogę jasną chwałę,

Co zna swe męstwo, a swej nie zna trwogi,

Kocha swą lubą nie w czczych tylko słowach,

Przysięgach, które na ustach jej składa,

Co śmie przymioty jej i piękność wielbić

Nie tylko w miękkim ramion jej objęciu,

Temu przynoszę Hektora wyzwanie.

Hektor w obliczu i Greków, i Trojan

Dowiedzie, dowieść przynajmniej zamierza,

Że równie wiernej, pięknej i roztropnej

Jak dama jego nigdy żaden z Greków

Do swojej wiernej nie przycisnął piersi.

Jutro w pośrodku wojsk nieprzyjacielskich

Przyjdzie i trąbą swą do boju wezwie

Greka chętnego za kochankę walczyć.

Powiedz mu także o starym Nestorze,

Który był mężem, kiedy dziadek jego

Ssał mleko mamki, powiedz, że choć stary,

Jeśli się w naszym nie znajdzie obozie,

Młodszy wojownik, z iskrą ognia w sercu,

Gotowy walczyć za swoją kochankę,

Ja srebrne włosy w złoty hełm ubiorę,

Na zwiędłe barki wdzieję naramiennik,

Do boju stanę i w oczy mu powiem,

Że moja dama urodniejsza była

Od jego babki, że ten świat nie widział

Czystszej jak ona; tego mu dowiodę,

Przeciw potokom krwi młodej i wrzącej,

Trzema kroplami mojej krwi stygnącej.

Walczą.

Ajaksie, pokaż twoją dzielność!

Ty śpisz, Hektorze, zbudź się!

Jego ciosy

Dobrze zadane. Tak, o tak, Ajaksie!

Przestańcie!

Tak jest, dość tego, książęta.

Jeszcze gorąca nie czuję, więc walczmy.

Jak Hektor zechce.

Więc przestańmy na tym.

Mojego ojca siostry synem jesteś;

Gdy krew Priama w twoich żyłach cieknie.

Krew nam zabrania śmiertelnego boju.

Gdyby się w tobie dwie narodowości

Tak pomieszały, żebyś mógł powiedzieć:

„Ręka ta grecka, a ta jest trojańska,

Nogi tej żyły wszystkie są helleńskie,

A tej frygijskie; wszystka krew mej matki

Prawe me lice rumieni, a lewe

Krwią ojca bije” — wtedy, na Jowisza,

Nimbyś stąd odszedł, każdy grecki członek

Miecza by mego piętno uniósł krwawe

Jako pamiątkę naszej nienawiści.

Dzisiaj mi bogów sprawiedliwych prawo

Zabrania przelać jednej krwi kropelki,

Którą od świętej wziąłeś twojej matki.

Więc pozwól, niech cię uściskam, Ajaksie.

Ha, na Jowisza, ramiona twe silne!

Hektor się chętnie tak im objąć daje.

Cześć ci, mój bracie!

Dzięki ci, Hektorze!

Nazbyt szlachetny, zbyt jesteś łagodny.

Myślą mą było zabić cię, kuzynie,

A twoją śmiercią chwałę mą podwoić.

Nie, Neoptolem nawet niezrównany,

Chociaż z szczytu jego hełmu Sława

Donośnym głosem do walczących woła:

„To on!”, daremną myślą by się łudził,

Że Hektor nowej chwały da mu żniwo.

Na objaw woli twej czekają wszyscy.

Łatwa odpowiedź: uścisk skończy wszystko.

Bądź zdrów, Ajaksie!