— Słuchaj-no, stary — syknęła przez zaciśnięte zęby do męża,
kładąc mu na ramieniu ciężką, spracowaną i jeszcze wilgotną
rękę. — Słuchaj i rusz-no się, bo w domu nie ma nic…
Stary milczał; żona wstrząsnęła nim.
— Słuchaj, stary, radź co teraz, boś ty chłop, a mnie już
wszystko z rąk ucieka… Idź między ludzi i dostań robotę,
albo użebraj co, byle chleb był w domu, bo ja tu z dzieciskami
nie wytrzymam…
Stary znowu milczał i błędnym okiem patrzył przed siebie;
żona pochyliła się nad nim jeszcze bardziej i głucho szepnęła:
— Idź już… powiadam ci: idź… Zrobisz, czy nie
zrobisz, to idź, byleś mi z oczu zszedł, bo albo twoja, albo moja
śmierć…
Loading