Theme Tęsknota
in work O krasnoludkach i sierotce Marysi

Przylecą, bywało, ptaszkowie, na drzewinie wpodle niej siędą i śpiewają:

Sieroto, sieroto,

Co masz główkę złotą,

W oczach błękit nieba,

Czego ci potrzeba?

A Marysia podnosi na tych śpiewaczków wzrok smutny i nuci z cicha:

— Nie trzeba mi srebra,

Nie trzeba mi złota,

Jeno onej wierzby

U własnego płota!

Więc ptaszkowie znowu:

Sieroto, sieroto,

Co masz główkę złotą,

Czy wody, czy chleba,

Czego ci potrzeba?

A Marysia na to:

Nie trzeba mi chleba,

Nie trzeba mi wody,

Tylko tej rodzonej,

Domowej zagrody!

Zaszczebiocą na to ptaszkowie ze sobą, główkami kręcą, skrzydełkami trzepocą, aż jeden tak zaśpiewa:

Sieroto, sieroto,

Co masz główkę złotą,

Czego sobie pragniesz,

Prośże teraz o to!

A Marysia złoży wychudłe rączyny w zgrzebnej koszulinie, podniesie je ku ptaszętom i mówi:

— O moi ptaszkowie,

Mam was prosić o co!

Niechże mi się przyśni,

Matuleńka nocą!

I zdarzało się tak nieraz, że się matuleńka przyśniła nocą Marysi.

Cicho, cichuchno, biało, bieluchno, szła przez izbę niby promień miesięczny i niby promień otaczała swą jasnością główkę śpiącej sierotki swojej.

Śniło się wtedy Marysi, że słońce świeci i że kwiaty pachną. Wyciągała ręce do mateńki i szeptała we śnie:

— Przyszłaś, mateńko?

A tuż nad nią głos słodki i cichy:

— Przyszłam, dziecino!

A były to słowa jakby dech tylko.

Tuli się Marysia do matki i pyta:

— I weźmiesz mnie z sobą, mateńko?

A tuż nad nią głos cichszy jeszcze i słodszy:

— Jeszcze nie pora, jeszcze nie czas,

Kto nas rozłączył, ten złączy nas!

Więc Marysia na to:

— O, jak ciężko czekać, mateńko!

A głos:

— Prędko przy pracy przemija dzień,

A wiek i życie — to tylko cień.