Motyw Szczęście
w utworze Nieznana podróż Sindbada Żeglarza

Tam zarzuciłem w szmer wody kotwicę,
Co się grążyła kolejno w ziół sploty
I właśnie...
↓ Rozwiń fragment ↓
Tam zarzuciłem w szmer wody kotwicę,
Co się grążyła kolejno w ziół sploty
I właśnie w złotą kędyś motylicę…
A ta — zmącona — rozchwiała swe loty
I znikła w bruzdach, jak gdyby tam — w toni
W nic się rozwiązał nagle supeł złoty…
I, gdym wyskoczył na brzeg — jeszczem o niej
Coś śnił, z radości zaciśnięte pięście
Wtłaczając w kwiaty i węsząc jad woni!
Gdzieś — na dnie duszy zaczajone szczęście —
Wybiegło ze mnie na słońce, na kwiaty,
By trwać w pszczół brzęku i łątek pochrzęście!
I biegłem dalej, wiedząc, żem pstrokaty
Od słońca, które zbryzgało mi złotem
Oczy i włosy, i wargi, i szaty!
Że ptakom zdam się zaledwo migotem
Światła w zieleni!… Zjawieniec słoneczny,
Co się sam sobie złoci mimolotem!
↑ Zwiń fragment ↑
Bolesław Leśmian, Nieznana podróż Sindbada Żeglarza

Ładowanie