Motyw Wiedza
w utworze Moralność pani Dulskiej

Niby że dziecko podobne do ojca albo do matki. Jak to się dzieje?

A ja wiem! a ja wiem…

Wiesz?… powiedz…

Nie ma głupich — nie powiem — ale wiem.

Kto ci powiedział?

Kucharka.

O! kiedy?

Wczoraj — jak mama poszła do teatru, a nas nie wzięła, bo to niemoralna sztuka. Poszłam do kuchni i tam Anna mi powiedziała! och! Melu!… och, Melu!…

Hesia! Ja myślę, że to grzech.

Co?

Mówić z kucharką o takich rzeczach.

Kiedy to prawda. Tak jest naprawdę.

Gdyby to mama wiedziała.

No to co? Krzyczałaby — ona wiecznie krzyczy.

A mnie nie powiesz?

Nie. Nie chcę cię brać na swe sumienie. Nie gorsz malutkich!…

Ach! chciałabym wiedzieć, gdzie ten Zbyszko tak nocami chodzi?

Może do parku na spacer — teraz tak ładnie…

Głupia jesteś…

Hanka! nie wiesz ty, gdzie tak panowie po nocach chodzą?

Skądże ja?…

No — tak, jak pan Zbyszko… do rana prawie co dzień.

A no musi gdzieści…

Pytałam się go — mówił: na lumpkę — a kucharka śmiała się także i mówiła, że to do nocnych kawiarni. Ach, Boże! kiedy ja się już naprawdę czegoś porządnie dowiem! kiedy ja już będę duża! kiedy nie będzie przede mną tajemnic.

A ja tak wolę.

Co?

Nie wiedzieć o niczym. To tak jakoś miło. Ja wolę nic nie wiedzieć.

Tuman!…

Byłaś kiedy w nocnej kawiarni?

Hi! hi! panienka też. Ja nawet nie wiem, gdzie to jest.

Boś głupia. Kucharka była, jak była młoda. Mówi, że tam panowie siedzą, piją likiery i że tam bardzo wesoło. Kucharka mówiła, że tam są młode, ładne panny i że…

Cicho, Hesia! Jeszcze mama usłyszy.

Idź! idź! to nie dlatego, że mama, tylko że ty nie chcesz, żeby ci się w głowie rozświetliło.

Mówiłam ci — wolę nie wiedzieć.