Motyw Siostra
w utworze Moralność pani Dulskiej

Chodź! chodź!

Nie ma jej?

Nie ma — słyszysz przecież, jak myje głowę stróżowi. Ha! jak miło ogrzać się trochę.

No! nie pchaj się — ja także…

Czekaj… poprawię. A teraz daj grzebień, to cię uczeszę.

Daj spokój! Jak zobaczy, będzie krzyk.

Niech krzyczy. Ja się nie boję.

Ale ja się boję. To tak nieprzyjemnie, jak kto głośno krzyczy.

Bo ty jesteś sentymentalna. Ty się wdałaś w ojca. Lelum polelum…

Skąd ty wiesz, jaki jest ojciec? przecież ojciec nic nie mówi.

E! już ja wiem. Zresztą masz jego nos.

To dziwne.

Co?

Niby że dziecko podobne do ojca albo do matki. Jak to się dzieje?

A ja wiem! a ja wiem…

Wiesz?… powiedz…

Nie ma głupich — nie powiem — ale wiem.

Kto ci powiedział?

Kucharka.

O! kiedy?

Wczoraj — jak mama poszła do teatru, a nas nie wzięła, bo to niemoralna sztuka. Poszłam do kuchni i tam Anna mi powiedziała! och! Melu!… och, Melu!…

Hesia! Ja myślę, że to grzech.

Co?

Mówić z kucharką o takich rzeczach.

Kiedy to prawda. Tak jest naprawdę.

Gdyby to mama wiedziała.

No to co? Krzyczałaby — ona wiecznie krzyczy.

A mnie nie powiesz?

Nie. Nie chcę cię brać na swe sumienie. Nie gorsz malutkich!…

No! zrób teraz ze mnie dziewczę z czarną kosą spod wiejskiej strzechy…

To nie kręć się.

Wiesz! Zbyszko znów poszedł na lumpkę.

Nie ma go?

Nie ma. Coś bym ci powiedziała, ale przysięgnij się, że nikomu nie powiesz… nachyl się… Zbyszko lata za Hanką.

Po co?…

E… bo ty… co z tobą gadać!… no, powiedz sama, czy można z tobą gadać?

No, bo mówisz, że lata.

No — lata — czy zaczepia — czy kocha się — czy jak…

Och, Hesiu! Zbyszko?

No co? nie byłaś na Halce? nie wiesz, jak to się dzieje? Panicz, no i nieszczęsna Halka gwałtem tu idzie…

Ale to na scenie… potem, to było wtedy, jak takie kontusze nosili — ale Zbyszko… och, Hesiu!…

O, Hanka!… ja się jej zapytam. Zobaczysz, czy ja kłamię.

Hesiu! nie pytaj się — ja… proszę!…

Dlaczego? to swoja rzecz… zresztą mama nie słyszy.

Hesiu!… mnie czegoś przed Hanką wstyd.

No, to się nie będę pytać, ale ja widziałam wczoraj, jak on ją tu a tu szczypał.

A mówisz, że się w niej kocha.

No… no właśnie.

Przecież gdyby się w niej kochał, to by ją nie szczypał.

Wiesz co? ciebie pod klosz… no! no!

Za co, Hesiu, pod klosz.

Za twoją głupotę!

Ach! chciałabym wiedzieć, gdzie ten Zbyszko tak nocami chodzi?

Może do parku na spacer — teraz tak ładnie…

Głupia jesteś…

Hanka! nie wiesz ty, gdzie tak panowie po nocach chodzą?

Skądże ja?…

No — tak, jak pan Zbyszko… do rana prawie co dzień.

A no musi gdzieści…

Pytałam się go — mówił: na lumpkę — a kucharka śmiała się także i mówiła, że to do nocnych kawiarni. Ach, Boże! kiedy ja się już naprawdę czegoś porządnie dowiem! kiedy ja już będę duża! kiedy nie będzie przede mną tajemnic.

A ja tak wolę.

Co?

Nie wiedzieć o niczym. To tak jakoś miło. Ja wolę nic nie wiedzieć.

Tuman!…

Gdzie byłeś? gdzie byłeś?

Poszła!…

Gdzie byłeś? lumpowałeś się? mój złoty, powiedz… powiedz… ja nic nie powiem mamie.

Poszła…

Ładnie się wyrażasz… Nie powiesz — a ja wiem. W nocnej kawiarni byłeś — likiery piłeś — ładne panny były… tak ładnie śmierdzisz cygarami… u, u!… jak ja to lubię…

Mówię ci… poszła!

Hesiu! daj spokój!

Tak? to tak ze mną? poczekaj! ja też dorosnę — ja też pójdę na lumpę — ja też będę chodziła po kawiarniach i będę pić likiery… po nocnych kawiarniach, jak ty — jak ty!

Ładna edukacja!… ślicznie się zapowiadasz…

A teraz, żeby cię nauczyć grzeczności w kole rodzinnym…

Mamciu! Mamciu!… Zbyszko powrócił…

Gdy patrzę na ciebie, to chwilami wierzyć mi się nie chce, że jesteś moim dzieckiem.

No — jeśli mama ma wątpliwości…

Powiadam ci — nie miej nigdy dzieci.

O! my się nie staramy o to.

Nie — ty jesteś wyrodek — ty nie jesteś moim synem.

Jestem, mamciu! jestem, niestety! i to właśnie cała moja tragedia…

Słyszałaś? mówi — niestety!

Spodziewam się. Być Dulskim — to katastrofa.

Doprawdy, Zbyszko — zanadto sobie pozwalasz…

Daj ty mi spokój!

Żadnej moralności, żadnych zasad…

Żadnego płaszczyka teoretycznego, jak mamcia.

Co się tu dzieje? Co to za balet?

Dopełniam edukacji mej siostry.

Hesia! jak możesz tak?… co to…

Z tobą to też jest krzyż pański. Albo chodzisz jak dzik, albo wyprawiasz wariacje i dziewczyny w to wciągasz.

Dobrze już, dobrze. Po co tyle słów! Gdzież to was niesie w takiej paradzie?

Przede wszystkim nie niesie.

Nogi was nie niosą?

To jest nieprzyzwoite i o tym się nie mówi.

A to przyzwoite ubrać dziewczęta jak baletniczki? O! jakie ażury!

To są dzieci, im wolno.

Ładne dzieci! Pannice, aż ha.

Wszystkie panienki z dobrych domów tak na lekcje tańca chodzą.

Niech się zaprawiają… niech się zaprawiają…

Do czego? Do czego?

Jak dorośniesz, będziesz się dekoltować na bal od góry — teraz, jako dziecię naiwne, od dołu.

Zbyszko!… milcz!… Jak śmiesz?

Cóżeś taka blada?

Cóż dziwnego? zmarzła.

Głowa mnie strasznie boli. Mamusiu! ja bym nie poszła.

Pokaż język! Biały. Znów coś zjadłaś.

Rozpalona. No, z tobą… to też… może cię kłuje? co?

Tu mnie boli.

W lewej łopacie? Połóż sobie regolo. Jest tam używane, takie co ojciec przykładał. I rozbierz się.

Z czego? ona już rozebrana. Niech się raczej ubierze.

Hesia — płaszczyk! rękawiczki…

Piechotą idziecie? Ona — tak? Jeszcze was zaaresztują.

Rany boskie, nie wytrzymam.

Gdzie Hanka?

Pytam się, gdzie Hanka?

Oblubienica z Lammermooru rondle myje.

Proszę więcej jej nie używać do kuchennych posług. Gdzie Hanka dziś spała?

Pytam się, gdzie Hanka dziś spała?

Na stołeczku pod piecem — ręce w małdrzyk, a buzia w ciup.

Trzeba inaczej się nią zająć.

Bo… jeżeli… no… zresztą — ja wychodzę, za chwilę wrócę. Muszę jakiś porządek zrobić.

Postaw łoże pod baldachimem w salonie…