Motyw Rozpacz
w utworze Moralność pani Dulskiej

MELA
Mama ją wyrzuca, Zbyszko!… Już drzwi się za nią zamknęły.
biegnie do okna
Nie...
↓ Rozwiń fragment ↓
MELA
Mama ją wyrzuca, Zbyszko!… Już drzwi się za nią zamknęły.
biegnie do okna
Nie widać jej… o!… idzie — niesie kuferek… Gdzie ona idzie? Taki śnieg!… znikła za rogiem. Boże mój!
płacze
HESIA
śmiejąc się
A ja wiem! a ja wiem! wszystko słyszałam — co to? świeci się coś… papierek…
na czworakach pełza pod fortepian
MELA
stoi przy oknie, oparta o framugę
Gdzie ona tak poszła? ona była zapłakana…
HESIA
tarza się po scenie i śmieje się
A ja wiem! a ja wiem!
MELA
Hesia, nie śmiej się… tu stało się coś bardzo złego. Jakby kogoś zabili… Hesia! Ona się jeszcze utopi!
HESIA
przewracając się po podłodze
Ona się nie utopi!… wzięła tysiąc koron i pójdzie za swojego finanz wacha!
MELA
z jakąś tragiczną rozpaczą
Cicho, Hesia! Cicho! nie śmiej się, Hesia!
↑ Zwiń fragment ↑
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej

Ładowanie