Motyw Mądrość
w utworze Moralność pani Dulskiej

DULSKA
wyniośle
A czegóż to ma mnie uczyć i kto? Ja sama, dzięki Bogu, wiem...
↓ Rozwiń fragment ↓
DULSKA
wyniośle
A czegóż to ma mnie uczyć i kto? Ja sama, dzięki Bogu, wiem co i jak się należy.
Juliasiewiczowa wzrusza ramionami i wychodzi — Dulska biegnie do drzwi Zbyszka.
Zbyszko — idź do biura!
do dziewcząt
Hesia, kurze ścierać… Mela, gamy…
do sypialni
Felicjan… do biura…
Wpada Hesia.
Żywo… Mela!…
Wchodzi Mela.
Otwieraj fortepian… no! będzie znów można zacząć żyć po Bożemu…
Wybiega do kuchni — w głębi przez przedpokój widać jak Tadrachowa z Hanką przenoszą kufer.
↑ Zwiń fragment ↑
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej
Cóż ja? Ciocia powiedziała, że ja mam złodziejski spryt. Tak! Bo zgodziłam się z życiem...
↓ Rozwiń fragment ↓
Cóż ja? Ciocia powiedziała, że ja mam złodziejski spryt. Tak! Bo zgodziłam się z życiem i kradnę to, co jest najmilszego. To jest szczyt mądrości. Walczyć? Don Kiszot!… Śmieszne… zresztą, sam powiedziałeś — wyciągniemy kopytka.
↑ Zwiń fragment ↑
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej

Ładowanie