Motyw Krzywda
w utworze Moralność pani Dulskiej

Moja Tadrachowa, zaszły tu pewne zmiany. Młody pan żenić się z Hanką nie chce.

Jakże to! sam mi to godnie oświadczył.

Ale się namyślił.

Tak niby — mir nichts, dir nichts?

Pod błogosławieństwem matki.

To duże słowo. No, ale to krzywda dla Hanki, a ja przecie dziecka, com go do Chrztu świętego podawała, ukrzywdzić nie dam.

Nikt jej ukrzywdzić nie chce. Pani gospodyni jest bardzo zacna osoba i może tam coś nie coś… Hance da jako odszkodowanie.

Nie galopuj się.

No… czy ja wiem, co i jak…

Proszę wielmożnej pani — święty związek małżeński, a pieniądze to całkiem insza inszość.

No… tak. Ale dobre i to. Każda inna matka to by dziewczynę wygnała bez dobrego słowa. A tu się jeszcze troszczą i chcą coś dodać… No, moja Tadrachowa — przyznajcie, że takich ludzi to mało na świecie.

Ja zawsze mówiłam, że to święte państwo. Ale… krzywda krzywdą…

E! samiście mówili, że pieniądze wszystko kryją. Jak Hanka mieć będzie coś w Sparkasie, to ani się nikt o resztę nie spyta.

Może być.

Ty siebie nienawidzisz, a ja to siebie żałuję. Strasznie. Nie dzieje mi się nic złego. Mam ojca, mamcię, was, chodzę na pensję — jestem prosta, dbają o mnie, dają mi żelazo, nacierają wodą — uczę się wszystkiego, a przecież, przecież, Zbyszko, mnie się zdaje, że mi się dzieje jakaś krzywda — że mnie ktoś więzi, że mi ściśnięto gardło, że… Ja ci tego opowiedzieć nie mogę, ale…

Co się stało?

Wielmożna pani wyrzuca mnie…

Zobacz się z panem Zbyszkiem.

Ale… co mi tam! niech ich za moją krzywdę!