Motyw Bunt
w utworze Moralność pani Dulskiej

To nie na złość… Ja chciałem raz zetrzeć w proch to podłe, to czarne, co tu jest duszą złych czynów w tych ścianach. Chciałem raz wziąć się za bary z tym czymś nieuchwytnym i…

I wziąłeś się za bary — szamotałeś — pokazałeś kły, a teraz musisz ulec.

Nie muszę… nie ulegnę…

Masz siły do takiej ciągłej walki?

Aha! aha!… nawet nie odpowiadasz. Ty jesteś zupełnie już wyczerpany. Ciebie ta jedna noc zmogła, a cóż dopiero całe takie życie…

A że ciocia chce coś z łaski zrobić, to powinniście być wdzięczni… Więc ja tak myślę, że…

Nie galopuj się.

No… kilkadziesiąt koron…

Ja ta będę gadać.

Hanuś, czekaj… ja.

Daj ta matka chrzestna spokój. Jak chcą mi moją krzywdę płacić — niech płacą!!!

Patrzcie, jak się rozzuchwaliła.

A ino… płaćcie! płaćcie!… A nie — to chodź matka chrzestna, i tak zapłacą. Są sądy i alimenta, a ja przysięgnę…

Jezus, Maria! tego tylko brakuje.

Dziewczyno! i ty miałabyś sumienie?

O! a ze mną to mieli sumienie zrobić to, co zrobili? Jak nie mieli sumienia, to niech teraz płacą!

Hanka… ta nie krzycz.

Daj ta matka chrzestna spokój! Ja się sama za moją krzywdę upomnę. A Jagusia Wajdówna nie wyprawowała to u nas alimentów? co? Jak kto był bez sumienia nade mną, to i ja nad nim sumienia mieć nie będę.

Zlituj się — daj jej, co chce — tylko nie dopuść do skandalu…

Ileż chcesz?

Dajcie tysiąc koron.

Co?

Tysiąc koron.