Theme Przyroda nieożywiona
in work Irydion

Czemu odzywasz się ziemio, matko ciał umarłych, a nie żyjącego ducha?

Wyrok zapada nad miastem. —

Symeonie, Symeonie! Czy poznajesz gniewu Pańskiego straszliwe odgłosy?

Zaprawdę, gniew pański wam ogłaszam i błogosławię jemu. — Patrzcie! Podniósł się Wszechmocny i otchłań woła o miłosierdzie do niego! Patrzcie! Dreszcz bieży po skałach, zrywają się wichry jak syczące węże — Hosanna — Hosanna! Mogiły bałwochwalców pękają na dwoje. — Dzień zemsty zstępuje wśród burzy!

Hieronimie, dotrzymaj obietnicy. — Wola Jedynego objawia się nam. —

Skarby moje waszymi. — Krew moja waszą do ostatniej kropli — przysięgnijcie tylko krzyż ten zatknąć na szczytach Kapitolu!

Biada wam — biada. —

W imieniu Chrystusa, przysięgamy. —

I wprzódy nie odpoczniecie, nie pomodlicie się Jemu, ani ciała Jego pożywać będziecie!

Nie — nie — nie!

Uciekajcie bezbożni — łamią się filary — ziemia się rozstępuje. —

Pod nami tak Rzym padać będzie. —

Strzeżcie waszych pochodni. —

Idźcie za mną. — Ten, którego niosę, na rozhukanych falach stąpał bezpiecznie. —

Ognia, ognia!

Rwijmy się za pasy z tłumem. — Syny ludów nie zginą tu marnie wśród podrzutów siarczystej, niecierpianej ziemi!

W tył, nazad — tu ognie buchnęły!

W tę stronę, ku naszym smęterzom, ku Eloimowi. — Ach, trwoga pomieszała rozumy wasze!

Odparła mnie opoka i jednym rzutem runąłem do stóp twoich. —

Oprzyj się na mnie — ten głaz dotąd nie zadrżał ni razu. —

Gdzie ci, którzy szli za mną?

Zniknęli. — Nocy takiej nie widziałem nigdy — z tysiąca pochodni ledwo gdzie jeszcze tli się gwiazda jaka. —

Zgasła ta, na którąś patrzył. — Ach! I tamta, i tamta!

Odpuść nam winy nasze — w godzinę śmierci błagamy cię, Panie!

Wyciągnij ramię — zawieś pochodnię nad tym morzem cieniów. —

Daremno. —

Słyszałeś łoskot, co przydusił głosy starców?

Tam odzywają się żyjący — do mnie!

Ale ci, którzy Pana tu błagali przed chwilą!

Pan już o nich pamięta teraz — do mnie, do mnie!

Błądziliśmy na przemian w ciemnościach i w ogniu — zewsząd odegnały nas pioruny, ale serca nasze biją tak zimno, jak biły przed burzą!

Przytknijcie wasze pochodnie. — Ja was wyprowadzę. — Ja pamiętam drogę. —

Ot, głuche gwary się ozwały. — To bracia nasi, co się przedarli ku Eloimowi — za nimi!

Pal się, ziemio, na dzień ostatni świata. —