Skały Dover, biel

Ur.

7 października 1963 w Warszawie

Zm.

21 czerwca 2025

Najważniejsze dzieła:

Elegia na śmierć szczegółów, Jak nie zostałem menelem, Miasto otwarte, W drodze do Delft: piętnaście portretów, Skarby dni ostatecznych, Zwierciadło, Ulica Słodkich Migdałów, Zagłada ogrodu, Chwilowe zawieszenie broni

Jarosław Klejnocki (1963-2025) był poetą, krytykiem literackim, nauczycielem szkolnym i akademickim oraz dyrektorem Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza. Przez dwadzieścia lat uczył polskiego w warszawskich liceach, XVII Liceum Ogólnokształcącym im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego oraz Autorskim Liceum Ogólnokształcącym nr 42. Wychował dwa pokolenia uczniów, z których wielu odniosło sukces artystyczny i zawodowy w dziedzinach bliskich literaturze. Swoich studentów uczył wrażliwości na literaturę i artystycznej odwagi.

Jest autorem kilkudziesięciu książek, w tym powieści (m.in. autobiografii Jak nie zostałem menelem 2002), poezji (m.in. Miasto otwarte 1995, W drodze do Delft: piętnaście portretów 1998, Skarby dni ostatecznych 2005, Ciemne Zwierciadło 2016), esejów (m.in. Zagłada ogrodu 1996, Ulica Słodkich Migdałów 2024), krytyki literackiej (m.in. Chwilowe zawieszenie broni 1996 napisane wspólnie z Jerzym Sosnowskim, Literatura w czasach zarazy 2006).

O ile jako poeta trzymał się tradycji kultury wysokiej, to jako krytyk literacki eksplorował wszelkie rejestry twórczości, także tej zazwyczaj przez krytykę pomijanej. Był komentatorem uczciwym, wnikliwym i z dużym poczuciem humoru, dzięki czemu cieszył się dużym autorytetem. Był jednym z nielicznych krytyków, który na bieżąco czytał i komentował ogromne ilości tomów wierszy, w tym także poetów debiutujących i początkujących. W tym sensie jego działalność krytyczna był ściśle powiązana z jego misją edukacyjną.