Theme Tajemnica
in work Kaprys

Psują cię, jak widzę, hrabio. Jeżeli zdarzy ci się zgubić pieniądze, to z pewnością nie z winy twoich przyjaciółek.

Niech mnie powieszą, jeżeli rozumiem cośkolwiek.

Dajże pan pokój! udajesz dziecko.

Nie; daję słowo honoru, że się nie domyślam. To chyba tylko pomyłka.

Czy był jaki adres?

Prawda! owszem, ma pani słuszność. To szczególne; znam to pismo.

Czy można zobaczyć?

Może to niedyskretnie z mej strony, że je pani pokazuję; ale trudno: to wina osoby, która się na to naraża. Proszę. Jestem pewien, że widziałem już gdzieś to pismo.

I ja także, z pewnością… Pismo angielskie, czystej krwi… Niech pan spojrzy, jaki wykwintny krój liter! Och! to dama starannie wychowana.

Mam wrażenie, jakby się pani domyślała…

Ja! wcale nie.

Na czym stanęliśmy w rozmowie? Prawda! zdaje mi się, mówiliśmy o kaprysach. Ten pąsowy prezencik zjawił się w samą porę.

Pani coś wie o tym, proszę się przyznać.

Są ludzie, którzy nigdy nic nie potrafią; gdybym była panem, już bym zgadła.

No! niech pani będzie szczera; kto to taki?

Myślę że… chyba pani de Blainville.

Jest pani nielitościwa; wie pani, że my się posprzeczamy?

Mam nadzieję; ale nie tym razem.

Nie chce mi pani pomóc do rozwiązania zagadki?

Ładne zajęcie! Niechże pan da pokój; zdaje się, że to rzeczy nie dla pana. Będzie pan to przetrawiał, kiedy znajdziesz się w łóżku, choćby przez samą grzeczność.

Nie ma już herbaty? Miałbym ochotę się napić.

Zaraz zrobię: niech pan powie, czy nie jestem dobra!

Im dłużej myślę, tym bardziej nie rozumiem.

Nie, doprawdy, czy pan się zarzekł nie myśleć o niczym tylko o tej sakiewce? Zostawię pana pańskim dumaniom.

Jestem, doprawdy, jakbym spadł z księżyca.

Powiadam panu, że to pani de Blainville. Zastanowiła się nad kolorem swojej sakiewki i posyła panu inną, przez skruchę. Albo lepiej jeszcze: chce pana wystawić na próbę i przekonać się, czy pan będzie nosił tę czy tamtą.

Tę, bez żadnego wątpienia. To jedyny sposób dowiedzenia się, kto ją robił.

Nie rozumiem; to za głębokie dla mnie.

Przypuśćmy, że osoba, która mi ją przysłała, zobaczy ją jutro w moich rękach; czy pani myśli, że mógłbym się omylić?

Nie, to już nadto; nie wytrzymam!

Raczy pan zastanowić się trochę i wyjaśnić znowuż mnie tę małą zagadkę. Złożył mi pan w przystępnych słowach oświadczyny bardzo pochlebne; ukląkł pan na oba kolana i to, zważ pan, na gołej posadzce; zażądałam niebieskiej sakiewki, pozwolił mi pan ją spalić. Czymże ja jestem, powiedz mi pan, aby zasługiwać na to wszystko? Co we mnie widzisz tak nadzwyczajnego! Niebrzydka jestem, to prawda; jestem młoda, mam małą nogę, przyznaję. Ale, ostatecznie, to nie jest tak rzadkie. Gdybyśmy sobie dowiedli wzajem, ja, że jestem kobietą łatwą, a pan, że jesteś nicponiem, jedynie dlatego, że jest północ i że znaleźliśmy się sam na sam, zyskalibyśmy, w istocie, bardzo heroiczny fakt do zanotowania w naszych pamiętnikach! A to przecież wszystko, nieprawdaż? I tego, czego mi pan użycza, śmiejąc się, co pana nie kosztuje nawet chwili żalu, tej błahej ofiary, którą czynisz dla jeszcze błahszego kaprysu, odmawiasz jedynej kobiecie, która pana kocha, jedynej, którą pan kochasz!

Ależ, pani, kto pani mógł powiedzieć!…

Niech pan mówi ciszej, oto Matylda wraca, a równocześnie powóz zajeżdża po mnie. Nie mam czasu roztrząsać panu sumienia; jesteś człowiekiem z sercem i serce pańskie uczyni to za mnie. Jeżeli ujrzysz, że Matylda ma oczy czerwone, obetrzyj je tą sakiewką, którą łzy jej poznają; to pańska dobra, dzielna i wierna żona spędziła dwa tygodnie nad tą robotą. Do widzenia; dziś będzie się pan na mnie dąsał, ale jutro zmieni się to w nieco przyjaźni, a wierzaj mi pan, to więcej warte niż kaprys. A jeżeli trzeba go panu koniecznie, masz oto Matyldę, śliczny kaprys na wypełnienie dzisiejszego wieczoru. Pozwoli panu, mam nadzieję, zapomnieć o innym, o którym nikt w świecie, nawet ona, nie dowie się nigdy.

Przepraszam panią, owszem, dowie się i nie zapomnę nigdy przysłowia, że młody proboszcz miewa najlepsze kazania.