Władysław BukowińskiAd patres[1]

StarośćŻe w żyłach waszych ostygła krew,

A w piersiach zabrakło głosu,

Zagłuszyć chcecie potężny śpiew,

Co, jak szum młodych, dębowych drzew,

O życiu świadczy i budzi życie

Wśród różnych haseł chaosu.

KonfliktŻe wam już przygasł strudzony wzrok,

Wszystko was straszy, przeraża —

Pragniecie, byśmy stawiali krok

Jak ci, co patrzą w mogilny mrok…

Gniew wami miota, że wznosim oczy

Aż do idei ołtarza.

Śpijcie, gdy snu tak potrzeba wam,

Wszak drzemać nikt wam nie broni,

Lecz nie zginajcie nas do swych ram,

Bo dla nas miejsca nie ma już tam,

Nie przeszkadzajcie, że was wiek mroczy,

Naszej za prawdą pogoni.

Młodość, MarzeniePozwólcie młodym młodymi być,

Mieć własne pragnienia, cele,

Snuć złotych marzeń czarowną nić,

Walczyć i kochać, pracować, śnić,

Wierzyć w potęgę wiedzy i czynu,

Przed którą wszystko się ściele!…

Życie jako wędrówkaPozwólcie naprzód, ach, naprzód iść,

Kruszyć przesądów obroże,

Wierzyć, że musi świt jasny wznijść[2],

Zrywać swój własny wawrzynu[3] liść

I, zanim zwiędnie ten liść wawrzynu,

W świetlanym bujać przestworze…