Przejdź do treści
Przejdź do wyszukiwarki
Przejdź do stopki strony

Motyw Jedzenie
w utworze Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

Ach, jakież to smaczne
Rozchodzą się w tej karczmie zapachy kołaczne,
Coś niby gęś i...
↓ Rozwiń fragment ↓
Ach, jakież to smaczne
Rozchodzą się w tej karczmie zapachy kołaczne,
Coś niby gęś i prosię, i pieczone cielę,
Musi tu być wesele.
Gdyby się tam jak wkręcić, ale jak, to sztuka.
Wstydzę się niepomału w tak liczną gościnę
↑ Zwiń fragment ↑
Wojciech Bogusławski, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale
Słychać najprzód muzykę góralską, a wkrótce przypływają dwie krypy z Góralami i z Góralkami, niosącymi...
↓ Rozwiń fragment ↓
Słychać najprzód muzykę góralską, a wkrótce przypływają dwie krypy z Góralami i z Góralkami, niosącymi różne rzeczy, jak oto: ser owczy, ryby suszone, kwiczoły i szpaki, bryndzę.
CHÓR GÓRALÓW
My, mieskańcy Tatrów górnych,
Idziem do was, Krakowiaków.
Niesiem w daze worek spaków
I sto serów psewybornych.
KOBIETY
Jest i bryndza, i lepienie,
Są kwicoły, jemiołuchy,
Niechajze to nasycenie
Będzie dla wasej dziewuchy.
GÓRALE
Psyjmijcie nas do gościny
I otwóscie wase chaty,
A my poślem nase swaty,
By dziś końcyć zaręcyny.
↑ Zwiń fragment ↑
Wojciech Bogusławski, Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

Ładowanie