Autor: Maria Skłodowska-Curie

Ur.

7 listopada 1867 r. w Warszawie

Zm.

4 lipca 1934 r. w Passy we Francji

Fizyczka i chemiczka, pierwsza osoba dwukrotnie uhonorowana Nagrodą Nobla, pierwsza osoba nagrodzona w dwóch różnych dziedzinach nauk ścisłych, pierwsza kobieta-noblistka w dziedzinie chemii; pierwsza kobieta-wykładowczyni na paryskiej Sorbonie, pierwsza kobieta pochowana w paryskim Panteonie.
W kraju po ukończeniu pensji kształciła się na nielegalnym Uniwersytecie Latającym, a później korzystając z pracowni Muzeum Przemysłu i Rolnictwa. W 1891 r. wyjechała do Paryża ze szkolną znajomością języka francuskiego, za to z niezłomną wolą kontynuowania nauki na poziomie uniwersyteckim, co dla kobiet było w tym czasie możliwe jedynie we Francji.
Postawiła tezę o atomowym charakterze promieniotwórczości. Prowadząc szczegółowe badania nad minerałami zawierającymi uran i tor, doszła do wniosku, że nadmiar wydzielanego przez minerały promieniowania musi wynikać z zawartości śladowych ilości innych, znacznie silniej promieniotwórczych pierwiastków; w drodze dalszych doświadczeń prowadzonych z mężem, Pierre'em Curie udało się potwierdzić tę hipotezę; w ten sposób zostały odkryte dwa nowe pierwiastki: rad i polon (1898). Za te odkrycia wraz z mężem i A. H. Becquerelem, którego kierunek badań kontynuowali w swoich doświadczeniach, otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1903 r. Druga, indywidualna nagroda w dziedzinie chemii, przyznana została Skłodowskiej w 1911 r. za badania nad właściwościami radu i polonu, prace wskazujące metody wyodrębniania, oczyszczania i pomiaru aktywności pierwiastków promieniotwórczych.
Zorganizowała Instytut Radowy w Paryżu oraz w Warszawie; przyczyniła się do powstania Pracowni Radiologicznej Warszawskiego Towarzystwa Nauk.