Motyw: Woda

Ona stojąc w jeziorze ręce obraca do góry

i z nich unoszą się z wolna kwiaty i białe motyle,

kiedy pod kolanami w wodzie mkną ciche chmury,

niebo się szybko przetacza. Ona się fali przychyla

i bierze w dłoń otwartą jak w pyszczek różowy kuny

niebieskie łodyżki wody, które się prężą jak struny

i grają cicho i miękko:

«W kwiaty nas zamień, panienko».

A to tych ziem spalonych włosy albo dym,

a to skrwawionych chłopców, których ścina kat,

matki ciała obmyją, nim oczy sczernieją,

jeszcze rzeka wskrzeszeniem, daremną nadzieją,

albo dziewczątka ciche o oczach z ołowiu,

jakieś serca rozdarte i trumny w niej łowią,

a to przebite ręce upiory zanurzą,

oczy powydzierane jak kamienie dnem

potoczą się, zahuczą, nim się staną różą,

co nad wodą wyrośnie, i jak skrzepła krew

u hełmów złych zwycięzców przypięta — przepali

i będzie jako grot z milczenia i ze stali.

Dłonie na wodę: plaski i pluski,

w kroplach twarzyczki wyklutych piskląt.

W rybiej, przejrzystej łódeczice łuski

płyniesz przeze mnie stalową wisłą.

Wodotrysk szemrze śród podwórza

I dniem, i nocą nie umilka,

On upojenie me przedłuża,

Jakie wieczorna dała chwilka.

Woda snopem tryska,

Jak kwiatów tysiące,

W które Febe ciska

Swe barwy mieniące, —

I w deszcz się rozpryska,

W wielkie łzy błyszczące.

Ty, którą noc tak wdziękiem stroi!

O! słodko mi, gdy rozmarzony,

Skłoniwszy skroń ku piersi twojej,

Słucham wód skargi nieskończonej!

O, błoga nocy, wodo śpiewna,

Księżycu, drzewa, co tak drżycie:

Ta wasza tęskność, czysta, rzewna —

Jest to miłości mej odbicie.

Nad twarzą syna zwisła twarz rodzica;

Ojciec już nie wstał, ale z ustek pianę

Bladych ucierał, zapatrzony w lica

Dziecka. Gdy spadły krople pożądane

I szklanym blaskiem raz jeszcze źrenica

Błysła i zdała się poznawać znane

Oblicze — ojciec mu wargi rozszerzył,

Wlał trochę wody — próżno! — chłopiec nie żył.

człowieka dopiero potrzeba

Uczy, że skarbem jest woda źródlana.

Jeśliś w gorących był krainach Feba,

Na oceanie, lub gdzie karawana

Do wody z piersi przepalonych wzdycha,

Chciałbyś, gdzie Prawda, być — na dnie kielicha.

— Rzucili w wodę — ………………………………..

Ciężko plusnęło — i powoli tonie —

Roztopiły się wkoło szklane błonie,

Zważałem ciężar, dziwnie mi się zdało —

Ruszył się — pewnie morze nim ruszało.

Może to było księżyca błyśnienie,

Nagle odbite o morza przestrzenie;

Patrzyłem ciągle, i wodne obręcze,

W mniejsze i węższe ściskały się tęcze,

Jakby ich środkiem kamień przepadł do dna;

Na koniec w środku wyszła bańka wodna —

Perłowe kółko — błysnęło — przepadło.

Znowu zatoka gładka jak źwierciadło.

I tajemnica usnęła w topieli —

Genijuszowie morscy ją widzieli,

Lecz, drżąc z przestrachu w swych domach z korali,

Nic o tym z żadną falą nie gadali.