Pewnego poranku Adolf zatopiony jest po prostu w nadmiarze słodyczy. Do zbytku szczęśliwy mąż szuka przyczyn tej zdwojonej czułości i słyszy z ust Karoliny te słowa wymówione najpieszczotliwszym głosem:
— Adolfie?
— Co? — odpowiada przerażony utajonym drżeniem, jakie wyczuwa w głosie Karoliny.
— Przyrzeknij mi, że nie będziesz się gniewał?
— Dobrze.
— Że nigdy nie będziesz miał do mnie żalu.
— Nigdy. Mówże…
— Że mi przebaczysz i że nigdy nie będziesz mi o tym wspominał.
— Ależ, mówże już!…
— Zresztą, ty sam jesteś wszystkiemu winien.
— Albo powiedz nareszcie, albo odchodzę…
— Tylko ty jesteś w stanie wybawić mnie z kłopotu, w jaki się wpakowałam… i to tylko przez ciebie!…
— Ależ chcę wiedzieć…
— Chodzi o…
— No?…
— O Justysię.
— Nie mów mi już o niej, oddaliłem ją, nie chcę jej widzieć na oczy, jej zachowanie naraża twoją reputację…
— I cóż mogą mówić? Co mówią o mnie?
Scena zmienia się, następują uboczne objaśnienia, które wywołują rumieniec na twarzy Karoliny, z chwilą gdy obejmuje doniosłość domysłów jej najlepszych przyjaciółek, zachwyconych, że mogą znaleźć tak osobliwe pobudki dla wytłumaczenia jej cnoty.
— Widzisz Adolfie, to wszystko twoja wina! Czemu mi nic nie powiedziałeś o Fryderyku?…
— Jakim? Wielkim? Królu pruskim?
— Oto są mężczyźni!… Obłudniku, czy chcesz wmówić we mnie, żeś o nim zapomniał tak naraz, o twoim synu, synu panny Zuzanny Beaminet?
— Jak to? Wiesz…
— Wszystko!… I o starej Mahuchet i o twoich wyprawach, aby zabrać małego na obiad wówczas, gdy ma wolną niedzielę.
Niekiedy sprawa Chaumontel jest naturalnym dzieckiem; to jeszcze najniewinniejszy rodzaj spraw Chaumontel.
Loading