Motyw: Bóg

Zaiste, wsparty o skałę płakałem,

A wódz mój wołał: «Czyś rażon ich szałem?

Tu litość żyje wtenczas, gdy zamarła!

Gdzie tak zuchwali, co się nie zatrwożą,

Przesądzać żalem sprawiedliwość bożą?

Tu miłość nasza, boskiej obraz żywy,

Drzwi nie zamyka dla chęci godziwej,

Bo miłosierdziu zdało się bożemu,

Aby dwór jego był podobny Jemu.

Bracie! Tu miłość żar woli przygasza,

Chęć w tym, co mamy, określa jej władza,

Ona dóbr innych pragnąć nam odradza.

Gdybyśmy sami, na przekór pokorze

Wyżej być chcieli, chęć i wola nasza

Byłyby zaraz z wolą tego w sporze,

Którego mądrość nas tu współgromadzi:

A zgodą stoi to królestwo boże.

Gdy bliżej poznasz naturę sfer nieba,

Przyznasz, że tu żyć w miłości potrzeba.

Błogosławiony stan jest naszej doli

Wtedy, gdy z wolą bożą się zespoli;

Wszystkich nas wole idą z jednej woli.

A stopnie duchów nadane jestestwa

Miłe są temu całemu królestwu,

Jak i królowi, którego tu wola

Jest razem wolą wszystkich jako króla.

Na jego woli nasz pokój spoczywa,

Ona jest morzem, w które wszystko spływa,

Co sama tworzy, co robi natura

Największym darem, jaki z swej szczodroty

Bóg dał, nas tworząc, który jako zgodny

Z jego dobrocią sam najwyżej ceni,

Jest wolna wola; dar istot przyrodny

Mających rozum.

Boże zastępów! Ich tarczo i zbrojo,

Hosanna tobie! W tym królestwie całym

Szczęśliwe światła sam światłością twoją

Zapalający z miłością, z zapałem

Bóg sam ognisko miłości przeczyste

Zapala w sobie; On moc wszechmogąca,

Wyiskrza w sobie piękno wiekuiste:

Co bezpośrednio z niej jest, nie ma końca,

Bo jej pieczęci nic złamać nie może,

Gdzie ją przyłożą same ręce boże.

Jej bezpośredni wpływ wolny, rozległy,

Podrzędnych rzeczy wpływom niepodległy.

«Bóg wszystko widzi!» rzekłem, «Twoje oko

Wzajem się w Bogu zatapia głęboko,

Każda myśl jego, jaką w tobie czyta,

Wzajem nie może być dla cię zakryta.

Niewysłowiona a pierwsza potęga

Z miłością w syna swojego patrząca,

Jaka z nich razem wiekuiście dysze,

Takim porządkiem świat stworzony sprzęga,

Gdzie tylko wzrok nasz i nasz umysł sięga,

Że podziwiając takie dzieło boże,

Człowiek je wielbi i korzy się w pysze

Bez końca

Dziękuj i módl się do aniołów słońca

Że ciebie skrzydłem niecielesnej jazdy

Do tej widzialnej raczył podnieść gwiazdy».

Nigdy tak żywo serce śmiertelnika

Modlitwa cześcią Boga nie przenika,

Gdy się doń modli z uczuciem głębokiem,

Jak mnie do głębi przenikły te słowa;

Duch mój z miłością tak w Bogu utonął,

Aże jej obraz z pamięci mej wionął.