Potem, jakby przypominając sobie poprzednie pytania, wybuchnął
nagle śmiechem. Kiedy śmiał się, twarz jego i tak już potwornie brzydka,
przypominała owe okropne poczwary, jakie spotyka się wyrzeźbione na
gzymsach i kamiszach starych gotyckich katedr. Był to śmiech tak
niesłychanie denerwujący, że Filip miał ochotę chwycić Brama za kark
i trząść nim tak długo, aż przestanie się śmiać, aż zdecyduje się mówić.
Ale przypomniał sobie znowu, że Bram to człowiek nienormalny,
wyrzutek społeczeństwa, wyjęty spod prawa.
Wreszcie Bram przestał się śmiać; twarz przyoblekł w maskę
niewzruszonego spokoju.
Ładowanie