Kazimierz Przerwa-TetmajerWidok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej

Taki tam spokój… Na gór zbocza

światła się zlewa mgła przezrocza[1],

Na senną zieleń gór.

Szumiący z dala wśród kamieni,

W słońcu się potok skrzy i mieni

W srebrno-tęczowy sznur.

LasCiemno-zielony w mgle złocistej

Wśród ciszy drzemie uroczystej

Głuchy smrekowy[2] las.

Na jasnych, bujnych traw pościeli,

Pod słońce się gdzieniegdzie bieli

W zieleni martwy głaz.

Przyroda nieożywionaO ścianie nagiej, szarej, stromej,

Spiętrzone wkoło skał rozłomy[3]

W świetlnych zasnęły mgłach.

Ponad doliną się rozwiesza[4]

Srebrzysto-turkusowa cisza

Nieba w słonecznych skrach.

TęsknotaPatrzę ze szczytu w dół: pode mną

Przepaść rozwarła paszczę ciemną —

Patrzę w dolinę w dal:

I jakaś dziwna mnie pochwyca

Bez brzegu i bez dna tęsknica,

Niewysłowiony żal…