Przejdź do treści
Przejdź do wyszukiwarki
Przejdź do stopki strony

Motyw Nieśmiertelność
w utworze Zofiówka

Ten końca mieć nie będzie, jak nie miał początku;
Nigdy go nie przyrasta, nigdy nie...
↓ Rozwiń fragment ↓
Ten końca mieć nie będzie, jak nie miał początku;
Nigdy go nie przyrasta, nigdy nie ubywa,
Ale się coraz inną postacią okrywa.
Żadnego z tych już we mnie proszku nie zostało,
Które moje składały przed półwiekiem ciało.
Na ich miejsce przez pokarm, oddech i napoje
Innych żyjątek części obróciłem w moje,
I co było dopiero ziarno, drzewo, ziele,
Jest duchami, krwią, kością, żyłą w moim ciele.
Co chwila w niedostrzeżne rozrabiany pyłki,
Znowu innym istotom idę na posiłki.
↑ Zwiń fragment ↑
Stanisław Trembecki, Zofiówka
Gdy ciał naszych budowla, niszczejąca z wolna,
Niebieskiego brać ognia już nie będzie zdolna,
Zwać...
↓ Rozwiń fragment ↓
Gdy ciał naszych budowla, niszczejąca z wolna,
Niebieskiego brać ognia już nie będzie zdolna,
Zwać to zwykliśmy skonem, a nasze ostatki
Innym rozda żyjątkom wielkie łono matki.
↑ Zwiń fragment ↑
Stanisław Trembecki, Zofiówka

Ładowanie