Motyw Zamek
w utworze Hugo

«Patrz! Oto pyszna Kiejstutów stolica,

To ich dzierżawy, kędy zajrzysz okiem.

Nad zamkiem wieża, to pogan kaplica;

Tam między gęstym kadzidła obłokiem,

Boga piorunu szczerozłote lica,

Patrzą się jasnym, brylantowym wzrokiem.

Widzisz to wielkie błękitu przestworze?

To trocki zamek! A to Trockie Morze!»

Stokroć weselsze są Malborga gmachy,

Niż te posępne Kiejstuta komnaty;

Ani je srebrne rozjaśniają blachy,

Ani kobierców złocą jasne szaty.

Sala zamkowa jak głuche więzienie,

Wiatr po niej szumi i wolno przewiewa,

Jej głębie wieczne zalegają cienie;

A setne z ziemi wybiegłszy filary,

To się zrastają jak altany drzewa,

To się znów dzieląc na setne konary,

Wspierają różnie łamane sklepienie;

A okna cięte w gwiazd rozlicznych wzory

W dzień dają światło słabe jak o świcie,

Inne, okrągłe lśnią w tęczy kolory,

Dziś okna, jutro strzelnice w potrzebie.

A jedno w sklepień zasępionych szczycie,

Tak błyszczy z dala, jak miesiąc na niebie.