Motyw Łzy
w utworze Hugo

Młoda dziewica dziś w klasztornym murze

Bogu na całe poświęcona życie,

Gdy odrzucała świeże wianku róże,

Łzy z pięknych oczu płynęły obficie;

Gdy pod całunem legła na marmurze,

Ustało prawie drżące serce bicie;

Łzy już nie płyną, lecz bladość straszliwa

Jak w chwilę śmierci jej lica pokrywa.

Księżyc nad rankiem srebrzył zamku wieże,

Niech on nam powie dalszy los Hugona.

Zbójeccy sądów zniknęli rycerze,

A strasznym losem pana przerażona

Cała się służba rozbiegła z wieczora…

Hugo już nigdy nie postał w zakonie.

Gdzież się więc podział? Niech powiedzą tonie!

Niech mówią Nimfy Trockiego Jeziora!

Płakały po nim, a gdy z nocy końcem

Słońce promienną ukazało głowę,

Długo w dzień jeszcze ich łzy brylantowe

Na srebrnych liliach lśniły się przed słońcem.