— Jezusie, Maryjo!… — krzyknął Lipiecki. — Śmierć! śmierć!
I w tej chwili jeszcze jedna, jasna jak błyskawica, myśl rozświeciła mu
krzepnący mózg, że to nie polska śmierć przy jasnym ognisku domowym,
przy spłakanych twarzach, przy gromnicy i litanii, ale obca, czarna i lodowata pruska śmierć, która dławi człowieka tak niemiłosiernie jak kat i która
jest zgubą bez nadziei i nocą bez światła, otchłanią bez Boga.
Loading