— Panienko Najświętsza!!…
— Ratuj!…
— O rety!…
— Ratuj!…
Czarne, straszne ręce szukały już na najbliższym tapczanie.
Ale wówczas stało się coś takiego, czego żadne ludzkie słowa dobrze nie
wypowiedzą.
Płomyk od lampki przed obrazkiem oderwał się nagle i począł płynąć jak
złota pszczoła przez powietrze ku potworowi.
Lecz rósł z każdą chwilą; w jednym mgnieniu oka z płomyka stał się
płomieniem, rozpalił się, rozżarzył, zbielał. Z boków strzeliły mu skrzydła,
nad skrzydłami podniosła się głowa jakby w koronie i zmieniony w Białopiórego Ptaka rzucił się błyskawicą na strasznego Czarnoboga. I ujrzał Lipiecki ogromną bitwę światła z ciemnością.
Zmora skręciła się niby wąż, w którym utkwiło żeleźce. W mrocznym
cielsku zasyczało coś jak rozpalona stal w wodzie, rozległo się chrapanie i
charczenie. Już Ciemność wije się, rozdziera, a Orzeł razi ją, zatraca, niszczy,
wypala. Zwalił się wreszcie czarny kadłub, runął łeb, rozkruszyły się plugawe
ramiona, po czym opadło wszystko i rozwiało się prochem marnym.
Cały barak zalało światło tak jasne, jak słoneczne.
A gdy Srebrzysty Ptak zmienił się na powrót w płomyk i przyleciał znów
złotą pszczółką przed obraz, Lipiecki spał już głębokim snem i w ciszy, jaka
zalegała barak, słychać było tylko jego spokojny, równy oddech.
Loading