A że to w gorączce, tak
jak w jasełkach, widzi się coraz to inne rzeczy, czasem straszne, a czasem
miłe, więc przyszło na niego teraz widzenie błogie.
Takie zaś było wrażenie, że już nie starczyło Lipieckiemu rozeznania, żeby
sobie powiedzieć, że to jest złuda, ale był pewien, że Matka Boska naprawdę
cud uczyniła i kazała go przenieść aniołom w mig do Kościana. Idzie oto
szerokim lipowym gościńcem od miasta ku swej sadybie… Jest jesień i pogoda
cudna. Liście, jedne czerwone jak płomień, drugie żółte, spływają cicho z
drzew na ziemię, bo nie ma żadnego wiatru. Na dachach domów złoci się
słońce. Lipieckiemu czyni się jakoś rzewliwie na duszy i radość zalewa mu
serce. Pamięta, że był chory, ale teraz czuje się zdrów i wraca do dom. Widać
już jego chałupinę za wiśniowym sadkiem na prawo ode drogi. Tymczasem
przechodzi wedle stawu, po którym mimo jesiennego chłodu bobrują z sieciami chłopaki, a na brzegu stoi starowina proboszcz i pilnuje połowu.
Przychodzi do niego chłop, całuje go w rękę, a ksiądz, spojrzawszy mu na
twarz, mówi: — Bójcie się Boga, Lipiecki, a wyście się gdzie tak wymizerowali?
Loading