Spis treści
Do Stefana George[1]
1
Obyczaje, Chleb, Wspomnienia, Polak, OjciecJest w kraju moim zwyczaj, że w dzień wigilijny,
Przy wzejściu pierwszej gwiazdy wieczornej na niebie,
Ludzie gniazda spólnego łamią chleb biblijny,
Najtkliwsze przekazując uczucia w tym chlebie.
5
Kiedy ojciec z talerza podnosi chleb biały,
Zbierając w krąg domowych, na ten rozkaz niemy
Wszyscy się podnosimy, i duży, i mały,
Wszyscy się obręczamy[2] i wszyscy płaczemy.
Bo w tej patriarchalnej, uroczystej chwili
10Przeróżne wsteczne[3] rzeczy wspominamy sobie,
Myślimy o tych, którzy niegdyś z nami byli,
A dzisiaj, jak dzieciństwo nasze, leżą w grobie.
Posyłam ci ułamek rodzinnego chleba,
O ty, który mi jesteś bratem i czymś więcej!
15A w chlebie tym uczucia tyle, ile trzeba,
Aby ludzie ze ziemi byli wniebowzięci.
Obręczam cię, pieśniarzu! gdy w wieczór gwiazdkowy
Będziesz chleb ten spożywał, zwróć głowę w me strony,
A może będziesz słyszeć mógł mój głos echowy,
20Dolatujący do cię, mimo gór korony.
Usłysz w onej godzinie duszy mej wołanie,
A jeśli wiosła będą pluskały po Renie,
Niechaj ci się wydaje, że mej myśli łkanie
Do uszu twoich płynie w wigilijnym trenie.
Przypisy
[1]
Stefan George (1868–1933) — poeta i filozof; tworzył poezję melodyjną, symboliczną, odwoływał się do koncepcji Nietzschego i Schopenhauera, czerpał z tradycji romantycznej oraz kultury staroż. Grecji; hołdował ideom czystej poezji i sztuki dla sztuki, poszukując jednocześnie wyrazu „ducha narodu niemieckiego”; w pewnym okresie niezwykle wpływowy artystycznie i znany, na przełomie wieków skupił wokół siebie grupę młodych twórców i estetów, wyłącznie mężczyzn (tzw. George Kreis); bliski przyjaciel Wacława Liedera; obaj poeci tłumaczyli wzajemnie swoje wiersze. [przypis redakcyjny]
Proszę czekać...
