Przejdź do treści
Przejdź do wyszukiwarki
Przejdź do stopki strony

Motyw Przemiana
w utworze Dzieci pana majstra

Za nikczemny wasz uczynek,
za drzew biednych srogą mękę
zmieniam was w gromadę świnek!
Patrzą...
↓ Rozwiń fragment ↓
Za nikczemny wasz uczynek,
za drzew biednych srogą mękę
zmieniam was w gromadę świnek!
Patrzą dzieci w osłupieniu,
strach ubielił im twarzyczki.
Już z ich nóżek w okamgnieniu
świńskie robią się raciczki.
Gdzie ich ręce? gdzie ich szyje?
próżno łkają z głębi duszy:
zamiast nosów mają ryje,
z boków brzydkie kłapią uszy.
A przez dziury hajdawerków
głupio, śmiesznie i szyderczo
pozwijane w kształt świderków
ogoneczki świńskie sterczą.
↑ Zwiń fragment ↑
Zofia Rogoszówna, Dzieci pana majstra
Popatrzyła na świneczki —
ach, jak one kwiczą ślicznie,
jakie mają ogoneczki,
i jak krzywią się...
↓ Rozwiń fragment ↓
Popatrzyła na świneczki —
ach, jak one kwiczą ślicznie,
jakie mają ogoneczki,
i jak krzywią się komicznie!
I wraz cienkim głoskiem dzwoni,
z roześmianą krzycząc minką:
— Chciem być taka jak i oni,
Butka chcie być także świnką!
Ledwie kończy tę myśl pustą,
już się zmienia w świnkę szóstą.
↑ Zwiń fragment ↑
Zofia Rogoszówna, Dzieci pana majstra

Ładowanie