Georges RodenbachKlasztor flamandzkitłum. Bronisława Ostrowska

W oddali cichy klasztor. Strzeliste wieżyce,

Czerwony mur grodzący, i te sine dachy —

Odbijające niebo zwierciadłami z blachy —

Ponad cichych łąk kwietnych jasne okolice.

Skroś[1] rzeźbione koronki, zazębień i wschodów

Wstępują w szarą oddal sen Bożego leństwa[2]…

DrzewoŚwiątyniaKwiatyA niekiedy gałęzie zza muru ogrodów

Mają słodki, kapłański ruch błogosławieństwa…

W złotych napisach każde wrót klasztornych miano

Wokół bramic zapartych za wiatrem się słania.

Słodkie imiona, wargą szeptane wietrzaną:

Przybytek bożych kwiatów… przybytek kochania…

OknoNad wszystko ciche okna, co są jak ołtarze

Ukwiecone geranii[3] różowymi pręty[4],

Co w pastelowych tonów łagodnym oparze

Malują sny kwiatowe na szybie zamkniętej.

Zmysły, ReligiaOkna klasztorne! w letnie pogodne wieczory

Kuszące bielą zasłon, jak welony ślubne,

Które zdjąłbyś pod srebrne kadzielnic amfory,

Aby całować wargi wybrane, zalubne.

Lecz te blade kobiety, tam, w serca weselu,

Z ciałem umarłym światu w ciszę cel wygnane,

Kochają ciebie jeno, blady Zbawicielu,

Widząc niebo przez każdą twego ciała ranę.

O, święta ciszo starych murów wirydarza[5],

Gdzie usłyszysz li[6] szelest przesuniętej ławy,

Gdy biała rzesza kobiet w milczeniu rozważa,

Śledząc na krasnych cegłach piasku syp złotawy.

Dziewictwo, Wierzenia, ZmysłyO, niema szczęśliwości czystych dziewic zboru[7]!

A że zda się ich dłonie są tak nieskalane,

Że tknąć się mogą jeno białego koloru —

Czynią puchy koronek, albo hafty lniane.

Jest czar nieprzewidziany, gdy im powiesz „siostro”,

I patrzysz w płeć ich bladą, tak przezroczej bieli,

Na której ówdzie złote się plamki rozpostrą,

jak na matowym płatku więdnącej kamelii.

WinoNie tknął żaden proch ziemi przeczystego łona,

Bowiem źródło żywota w nich bije — weselnych,

Jako przedniego wina amfora zamkniona,

Co pragnie się rozewrzeć dla warg nieśmiertelnych.

WieczórA gdy śmiercią wieczoru niebiosa się spłonią,

Dzwon łagodnie zwołuje na chór po nieszporze[8]

Jakby ich modły były tą jedyną wonią,

Co jest zdolna ukoić melancholie Boże.

Wszystko w murach klasztoru jest zmierzchem i ciszą,

Przewlekły dzwon wieczorny smętnym zewem gędzie[9],

A one idą: korną procesyją[10] mniszą —

Jako na martwej wodzie płynące łabędzie,

Kładą długie zasłony białe. Tajemnice

Dusz ich skwitają[11] ciche pod gromnic płomykiem:

Że gdy siwy ksiądz w kapach przechodzi kaplicę,

Śnisz ogrojce[12] dziewicze z Bożym ogrodnikiem.

Modlitwa Zasię[13] zachwyt ekstazy tak łacno[14] się dzieli,

A serce w ciszy modłów ukaja[15] tak łzawe,

Że niejedna z nich długo w samotnej swej celi

Powtarza w letni wieczór kościelne swe „Ave”.

Stojąc w otwartym oknie, gdzie śni noc daleka,

Wznosi skrzydlatą jeszcze zasłonami głowę,

I długo w noc tęsknymi oczyma przewleka

Rozmodlonych gwiazd złotych ziarna różańcowe.