Henri de RégnierNokturntłum. Bronisława Ostrowska

WieczórPod wieczornym powiewem kwiecie bzów się prószy,

Osypując pod stopy, jak wonna kaskada,

Chrzęstem płatków deptanych, żaląca się w głuszy…

Znużony jestem w sercu i smutek mam w duszy.

Na strzechę siadła białych gołębi gromada,

Gruchając szlochem rzewnym pod zorzy odmętem…

A niekiedy z ich dziobków puch wyrwany spada.

Serce zawiewa śniegiem tajnych bólów zwada…

Na sadzawce fontanna szemrze cichym smętem,

Marszcząc uśpioną wodę w kręgi koncentryczne…

Dreszcz porusza nadbrzeżną wiklinę i miętę…

W sercu płaczą wspomnienia przyćmionym lamentem.

Tęsknota, NocIdzie noc, niosąc grozę i strachy paniczne:

Wiatr ucichł; dziki gołąb pierzchł w cichej pomroczy…

Fontanna szlocha swoje pacierze rytmiczne…

W noc idą za mną wielkie, rozwarte twe oczy. —