Wacław PotockiPieśń[1]

VanitasFraszka ten świat i złoto, Jedwab i perły błoto;

Jako się z ziemie[2] rodzi, Tak zaś pod ziemię wchodzi.

RozkoszFraszka rozkosz choć słodka, Bo nie tylko jest krótka,

Ale tysiąc goryczy, Oraz po sobie liczy.

Bóg, Grzech, KaraRzadko bez grzechu bywa, Ten, co jej rad zażywa.

A wytchnieć[3] tych słodkości, Kiedy się w cię[4] zagości

Robak sumienia złego, I gniew Stwórce[5] twego;

Ciężka jest jego ręka, Kiedy człowieka nęka.

SławaFraszka sława i próżne, O nię[6] starania różne…

Cnota, GłupotaA kto cnoty nie umie, I w największym rozumie

Głupi, trzeba go ćwiczyć[7], Bo trzech nie umie zliczyć.

Dobra piękna wymowa, Gdzie cnota kładzie słowa;

Dobry żywot, kto żywie[8] Na tym świecie cnotliwie

I kto się w cnotę robi, Na wieki się ozdobi.