Motyw Pochlebstwo
w utworze Wędrowcy

Bo ona taka właśnie jest, ta moja siostra!

Agnieszka milczała, skubiąc frędzelek serwety, a na jej buzię wypłynął zawstydzony, ale i zadowolony uśmiech.

— Bo wyobraź sobie, babciu — ciągnął Antek — że ona wszystkich lubi i wszystkim pomaga! Nawet zupełnie okropnym osobom! I na nią po prostu wystarczy spojrzeć, a już wiadomo, że wszystko zawsze będzie dobrze. A jak nie wiadomo, co jest dobrze, a co niedobrze, to też wystarczy na nią spojrzeć, bo ona ma to zawsze wypisane na nosie!

Uśmiech Agnieszki stawał się coraz bardziej zawstydzony, a coraz mniej zadowolony.

— Oj, już przestań! — powiedziała wreszcie. — Bo zaraz cię palnę! Wcale ja taka nie jestem!

— Czego? — obruszył się Antek. — Przecież dobrze ci mówię!

— Ale pochwały to są jak łaskotki — powiedziała babcia — za dużo ich nie można wytrzymać.