Spis treści
Aerumnarum plenus[1]
1
Smutek, PrzemijanieCzemu mi smutno i czemu najsmutniej,
Mamże ci śpiewać ja — czy świat i czas?…
W którą wplątany duch każdego z nas.
5
I wiem, że każda radość tu ma drugę[4].
Poniżej siebie, przeciw-radą łzę,
I wiem, że każdy byt ma swego sługę,
I wiem, że nieraz, błogosławiąc, klnę.
Czemu mi smutno? — bo nierad[5] bym smucić,
10Ani przed sobą kłamstwa rzucać cień,
By skryć, jak czego nie można odrzucić,
By uczcić, czego wyciąć trudno w pień.
Smutek, Kondycja ludzkaWięc to mi smutno — aż do kości smutno,
I to — że nie wiem, czy ten ludzi stek
15Ma już tak zostać komedią-okrutną,
I spać, i nucić, śpiąc: „To — taki wiek!”
MelancholiaWięc to mi smutno i tak coraz gorzej,
Aż od-człowiecza się i pierś, i byt,
I nie wiem, czy już w akord się ułoży,
20I nie wiem, czy już kiedy będę syt!
SenI nie wiem — czy już będę mógł nie wiedzieć,
Że coraz żywot mniej uczczony tu —
Że coraz łatwiej przychodzi powiedzieć,
Ze snu się budząc: „Wróćmyż znów do snu!”
Przypisy
Proszę czekać...
