Tristan Derème(Na skraju łączki mokrej…)tłum. Stefan Napierski

Na skraju łączki mokrej, gdzie się ze mną sprzeczasz,

Auroro, dużo żółtych uszczknąłem porzeczek,

W podłuż drogi, gdym zrywał garście morw i ożyn[1]

Zielonych, posmak warg jej gorzkich we mnie ożył,

Uśmiech żalu, gdy łzy jej płoche scałowałem.

Krowy dzwoniące kroczą z obór bardzo białych

I pasą się na łęgach[2] wokoło zagrody.

Nie ma jej; tedy zmiąłem jedną różę bladą,

Wśród stronic antologii susząc kruche płatki,

Przy świecy, zmierzchem, wonne przetłumaczę kartki.