Motyw Bóg
w utworze Moralność pani Dulskiej

HESIA
Co znowu? Jak Bozię kocham — nie.
ZBYSZKO
z pasją
Jak to kłamie. Ech! tu...
↓ Rozwiń fragment ↓
HESIA
Co znowu? Jak Bozię kocham — nie.
ZBYSZKO
z pasją
Jak to kłamie. Ech! tu wszyscy kłamią. Ale Boga to choć zostaw w spokoju ty przynajmniej.
↑ Zwiń fragment ↑
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej
DULSKA
wyniośle
A czegóż to ma mnie uczyć i kto? Ja sama, dzięki Bogu, wiem...
↓ Rozwiń fragment ↓
DULSKA
wyniośle
A czegóż to ma mnie uczyć i kto? Ja sama, dzięki Bogu, wiem co i jak się należy.
Juliasiewiczowa wzrusza ramionami i wychodzi — Dulska biegnie do drzwi Zbyszka.
Zbyszko — idź do biura!
do dziewcząt
Hesia, kurze ścierać… Mela, gamy…
do sypialni
Felicjan… do biura…
Wpada Hesia.
Żywo… Mela!…
Wchodzi Mela.
Otwieraj fortepian… no! będzie znów można zacząć żyć po Bożemu…
Wybiega do kuchni — w głębi przez przedpokój widać jak Tadrachowa z Hanką przenoszą kufer.
↑ Zwiń fragment ↑
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej
HANKA
Nie kłamię.
DULSKA
Jak Boga chcesz mieć przy skonaniu?
HANKA
Jak Boga chcę mieć...
↓ Rozwiń fragment ↓
HANKA
Nie kłamię.
DULSKA
Jak Boga chcesz mieć przy skonaniu?
HANKA
Jak Boga chcę mieć przy skonaniu!
↑ Zwiń fragment ↑
Gabriela Zapolska, Moralność pani Dulskiej

Ładowanie