Król powstał
i idąc za ministrem, wyszedł z pokoju. Obie panie,
markiza de Maintenon i panna de Scudéry, uważały tę
przerwę za nader niebezpieczną. Król, raz zaskoczony znienacka, mógłby się wystrzegać, aby nie
wpaść powtórnie w zastawioną pułapkę. Po upływie
kilku chwil jednak król powrócił, przemierzył kilkakrotnie pokój szybkim krokiem, a potem z rękami założonymi na plecach stanął tuż przed panną de Scudéry i nie patrząc na nią rzekł półgłosem:
— Życzyłbym sobie zobaczyć tę Madelon!
— O, najjaśniejszy panie — odparła panna de Scudéry — wielkim, niezmierzonym szczęściem darzysz
to biedne, nieszczęśliwe dziecię! Ach, wystarczy jedno
twoje skinienie, a natychmiast ujrzysz ją u stóp swoich.
Tak szybko, jak na to pozwalały jej ciężkie szaty,
pobiegła ku drzwiom i zawołała, że król chce łaskawie
dopuścić przed swe oblicze córkę Cardillaca, Madelon. Potem wróciła, płacząc i łkając z zachwytu i
wzruszenia.
Panna de Scudéry przewidywała podobną łaskę
królewską i dlatego przywiodła z sobą Madelon, która
podczas rozmowy czekała u pokojowej markizy,
z krótką prośbą o łaskę w ręku, napisaną przez adwokata d'Andilly.
Po niewielu chwilach Madelon leżała bez słowa
u stóp króla.
Ładowanie