Motyw Siła
w utworze Judyta

Słuchaj kobieto. Ręka ma po ramię

Broczyła we krwi, myśl ma spokój łamie,

Słowo jest śmiercią. Świat na wszystkie strony

Zda mi się nędznym: myślę, żem zrodzony

By go ze szczętem znieść, bo na ruinie

Coś się lepszego pode mną rozwinie.

Ludzie mnie klną, gdy grom mój ich oślepia,

Lecz się ich klątwa duszy mej nie czepia;

Dusza zaledwie skrzydłami poruszy,

Klątwa, jak puste nic, opada z duszy:

Więc prawem chyba jest moje działanie.

— „Musisz nie wiedzieć jak to boli, panie.”

Skomlał ktoś z mego palony rozkazu.

— „Nie wiem istotnie” — rzekłem. I od razu

Rękę w płomienie włożyłem na chwilę.

Głupstwo, że o tym rozpowiadam tyle.

Tak! Tylko siła i wszystko jest w sile!

Niech ktoś, i owszem, przeciwko mnie stanie,

Niech mnie obali, weźmie panowanie;

Ja tęsknię za nim… Puste to podniebie:

Nikogo większym nie widzę nad siebie.