Motyw Kondycja ludzka
w utworze Judyta

Przekleństwo tobie, królu pałacowy,

Że-ć ta olbrzymia myśl przyszła do głowy!…

On jej nie uczci, skoślawi myśl własną!

Mnie bo od dawna rzecz ta była jasną,

Że ludzkość, odkąd słońce skrzy na niebie,

Miała cel wielki: wydać boga z siebie.

Lecz ten bóg, który ciągle jest w robocie,

Czym o swój boskiej zaświadczy istocie?

Walką wieczystą. Bogiem zwać się będzie,

Gdy miecz i ogień weźmie za narzędzie,

Gdy zmoże czułość i litość dla ludzi,

Gdy żadna zgroza dreszczu w nim nie wzbudzi,

Gdy ludzkość zdepcze on na proch, a ona

Z krzykiem wesela u nóg jego skona.

Nebukadnezar o to się nie stara;

Sprawia się łatwiej: Nebukadnezara

Woźny ogłasza bogiem między swémi,

Ja zaś ogłosić mam go po wszej ziemi!