Przełomowe dzieło w dorobku norweskiego pisarza, nagrodzonego później literacką Nagrodą Nobla. Poruszające studium głodu i wyobcowania w wielkim mieście.
Anonimowy początkujący pisarz przemierza ulice, place i przedmieścia dziewiętnastowiecznej Christianii, stolicy Norwegii, dręczony wyniszczającym ciało i umysł głodem, desperacko próbuje związać koniec z końcem.
W książce, którą wzbraniał się nazwać powieścią, Hamsun całkowicie zerwał ze sposobem opowiadania typowym dla powieści klasycznego realizmu, stosującego narrację trzecioosobową, perspektywę uniwersalną, obiektywną i wszechwiedzącą. Narracja Głodu prowadzona jest w pierwszej osobie, z subiektywnego punktu widzenia pojedynczego, konkretnego człowieka. Przefiltrowane przez psychikę bohatera jego wrażenia, myśli, obsesje i spowodowane wyczerpaniem organizmu urojenia przeplatają się w sposób przypominający strumień świadomości. Opublikowany w roku 1890 Głód uważa się za arcydzieło zapowiadające modernistyczną literaturę psychologiczną XX wieku.
